وراتیسلاو دوم ( درگذشتهٔ ۱۴ ژانویهٔ ۱۰۹۲ میلادی ) پسر برتیسلاو یکم، نخستین شاه بوهم از ۱۵ ژوئن ۱۰۸۵ بود. [ ۱] هاینریش چهارم ( امپراتور مقدس روم ) عنوان پادشاهی را به عنوان افتخاری مادام العمر به او اهدا کرد. پیش از رسیدن به مقام شاهی، از سال ۱۰۶۱ به عنوان دوک بوهم حکومت می کرد.
هنگامی که پدر وراتیسلاو در سال ۱۰۵۵ درگذشت، برادرش با عنوان اسپیتینو دوم به مقام دوک بوهم رسید و وراتیسلاو دوک اولوموتس شد. اختلاف میان وراتیسلاو و برادرش بروز کرد و به مجارستان تبعید شد. او توانست با کمک گرفتن از مجارها عنوان دوک نشین اولوموتس را پس بگیرد و پس از درگذشت برادرش در سال ۱۰۶۱ دوک بوهم شد.
هم پاپ الکساندر دوم و هم پاپ گریگوری هفتم امتیاز وراتیسلاو در استفاده از تاج اسقف و پوششی که پیشینیان او نیز داشتند، تأیید کردند. [ ۲] با این وجود، وراتیسلاو در مناقشه اعطای مقام علیه پاپ ها و شورش های زاکسن از هاینریش حمایت کرد. این اقدامات، اهمیت تاج را بی اثر کرد. [ ۲]
وراتیسلاو اغلب با برادرش یارومیر که اسقف پراگ بود، در تضاد بود. یارومیر ایجاد اسقف نشین موراویایی تازه ای در اولوموتس توسط وراتیسلاو در سال ۱۰۶۳ را نادیده انگاشت. [ ۳] حتی برای بازپس گیری یادگارهایی که از پراگ به موراویا منتقل شده بود، از نیروی نظامی استفاده کرد. با وجود حمایت پاپ از نگرش جدید وراتیسلاو، او از وفاداری به امپراتور غفلت نکرد.
زاکسنی ها در سال ۱۰۷۰ به رهبری دوک مگنوس و اوتوی نوردهایم شورش کردند و بولسلاف لهستان در سال ۱۰۷۱ به بوهم حمله کرد. در اوت ۱۰۷۳ هاینریش با حمله به لهستان پاسخ داد؛ ولی شورش دیگری در سال ۱۰۷۵ در زاکسن به وقوع پیوست و او را عقب راند. وراتیسلاو به او ملحق شد و در ۹ ژوئن در نخستین نبرد لانگن زاسا شورشیان را شکست دادند. سربازان بوهمی شجاعت زیادی از خود نشان دادند. سپس هاینریش یارومیر را با خود به آلمان برد تا با عنوان گبهارد صدراعظم او باشد و وراتیسلاو از آزار او خلاص شد.
وراتیسلاو در جنگ هایی علیه ضد شاه هایی که مخالف حکومت هاینریش بودند و از سوی بخشی از نجبا برای جانشینی او انتخاب شده بودند نیز شرکت کرد. در نبرد فلارشایم، تنها با کمک از سوی جبههٔ وراتیسلاو، سپاه امپراتوری توانست بر شورشیان تحت حمایت پاپ که به دنبال به تخت نشاندن رودولف راینفلدن ( دوک سوابی ) بودند، غلبه کند. وراتیسلاو حتی توانست نیزهٔ طلایی رودولف را تصاحب کند. [ ۴] پس از آن، نیزهٔ طلایی در مراسم حکومتی پیش روی وراتیسلاو حمل می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهنگامی که پدر وراتیسلاو در سال ۱۰۵۵ درگذشت، برادرش با عنوان اسپیتینو دوم به مقام دوک بوهم رسید و وراتیسلاو دوک اولوموتس شد. اختلاف میان وراتیسلاو و برادرش بروز کرد و به مجارستان تبعید شد. او توانست با کمک گرفتن از مجارها عنوان دوک نشین اولوموتس را پس بگیرد و پس از درگذشت برادرش در سال ۱۰۶۱ دوک بوهم شد.
هم پاپ الکساندر دوم و هم پاپ گریگوری هفتم امتیاز وراتیسلاو در استفاده از تاج اسقف و پوششی که پیشینیان او نیز داشتند، تأیید کردند. [ ۲] با این وجود، وراتیسلاو در مناقشه اعطای مقام علیه پاپ ها و شورش های زاکسن از هاینریش حمایت کرد. این اقدامات، اهمیت تاج را بی اثر کرد. [ ۲]
وراتیسلاو اغلب با برادرش یارومیر که اسقف پراگ بود، در تضاد بود. یارومیر ایجاد اسقف نشین موراویایی تازه ای در اولوموتس توسط وراتیسلاو در سال ۱۰۶۳ را نادیده انگاشت. [ ۳] حتی برای بازپس گیری یادگارهایی که از پراگ به موراویا منتقل شده بود، از نیروی نظامی استفاده کرد. با وجود حمایت پاپ از نگرش جدید وراتیسلاو، او از وفاداری به امپراتور غفلت نکرد.
زاکسنی ها در سال ۱۰۷۰ به رهبری دوک مگنوس و اوتوی نوردهایم شورش کردند و بولسلاف لهستان در سال ۱۰۷۱ به بوهم حمله کرد. در اوت ۱۰۷۳ هاینریش با حمله به لهستان پاسخ داد؛ ولی شورش دیگری در سال ۱۰۷۵ در زاکسن به وقوع پیوست و او را عقب راند. وراتیسلاو به او ملحق شد و در ۹ ژوئن در نخستین نبرد لانگن زاسا شورشیان را شکست دادند. سربازان بوهمی شجاعت زیادی از خود نشان دادند. سپس هاینریش یارومیر را با خود به آلمان برد تا با عنوان گبهارد صدراعظم او باشد و وراتیسلاو از آزار او خلاص شد.
وراتیسلاو در جنگ هایی علیه ضد شاه هایی که مخالف حکومت هاینریش بودند و از سوی بخشی از نجبا برای جانشینی او انتخاب شده بودند نیز شرکت کرد. در نبرد فلارشایم، تنها با کمک از سوی جبههٔ وراتیسلاو، سپاه امپراتوری توانست بر شورشیان تحت حمایت پاپ که به دنبال به تخت نشاندن رودولف راینفلدن ( دوک سوابی ) بودند، غلبه کند. وراتیسلاو حتی توانست نیزهٔ طلایی رودولف را تصاحب کند. [ ۴] پس از آن، نیزهٔ طلایی در مراسم حکومتی پیش روی وراتیسلاو حمل می شد.
wiki: وراتیسلاو دوم