ودیه

لغت نامه دهخدا

( ودیة ) ودیة. [ وَ دی ی َ ] ( ع اِ ) یکی ودی و آن نهال ریزه خرماست. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به ودی شود.
ودیه. [ وُدْ دی ی َ ] ( ع اِ ) زوجه. زن. ( فرهنگ فارسی معین ) : معبر گفت که در همین حلال تو نهال جمال بشکفد و شجره ودیه تو به ثمره ولادت مثمر گردد. ( فرهنگ فارسی معین از روضة العقول ، مقدمه مرزبان نامه ).

فرهنگ فارسی

روجه زن : معبر گفت که در همین حلال تو نهال جمال بشکفد و شجر. ودی. تو بثمر. ولادت مثمر گردد .
یکی ودی و آب نهال ریزه خرماست

فرهنگ معین

(وُ دِّ یَُ ) [ ع . ودیة ] (اِ. ) کنایه از: زوجه ، زن .

پیشنهاد کاربران

بپرس