ودا

[ویکی الکتاب] معنی وُدّاً: موّدت - دوست داشتنی که آثارش در عمل ظاهر گردد - محبّت ( در مورد آیه "إِنَّ ﭐلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ﭐلصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ ﭐلرَّحْمَـٰنُ وُدّاً " در روایات شیعه و سنی آمده است که منظور این است که خدای متعال محبّت امیر المؤمنین علی عل...
معنی وَدّاً: نامی یکی از پنج بت معروف که در زمان حضرت نوح پرستیده می شدند این بت متعلق به قبیله کلب بوده است
معنی وَدَعْ: واگذار - رها کن - ترک کن
ریشه کلمه:
ودد (۲۹ بار)

ودّ (به فتح و ضم و کسر اول) وداد، مَوَدَة همه به معنی دوست داشتن است . تقدیر آن «وُدّاً فی قُلُوبِ النَّاس» و یا نظیر آن است. این یک امر طبیعی است هر که مومن ونیکوکار باشد مردم او را دوست خواهند داشت اگر از روی غرضی اظهار عداوت کنند باز در ته قلب او را تصدیق کرده و ارادت خواهند ورزید. در روایات شیعه و اهل سنت نقل شده که آیه در باره علی ابن ابیطالب «علیه السلام» نازل گردیده است نگارنده گوید: مورد نزول آن بزرگوار است ولی عموم آیه به قوت خود باقی است. شبلنجی در نورالابصار ص 112 از نقاش نقل کرده که آیه در باره علی بن ابیطالب نازل شده است. سبط ابن جوزی در تذکره ص 10 در ذکر فضائل آن حضرت از ابن عباس نقل کرده: «هذَا الْوُّدُجِعَلَهُ اللهُ لِعَلِیٍ «علیه السلام» فی قُلُوبِ الْمُؤْمِنینَ» علامه امینی در جلد 2 الغدیر ص 55 و 56 مقداری از مصادر آن را از کتب اهل سنت نقل کرده است. در مجمع فرموده: در آن اقوالی است از جمله آن مخصوص علی «علیه السلام» است که ابن عباس گفته: مؤمنی نیست مگر آنکه در قلبش محبت آن حضرت است. و از تفسیر ابوحمزه از امام باقر «علیه السلام» نقل کرده که فرمود: «قالَ رَسوُلُ اللهِ لِعَلِیٍ عَلَیْهمَا السَّلامُ:قُلِ اللَّهُمْ اجْعَلْ لی فی قُلُوبِ الْمُؤْمِنینَ وُدّاً» علی «علیه السلام» چنان گفت و آیه نازل شد. نظیر آن را ابوحمزه از جابربن عبدالله انصاری نیز نقل کرده است. * . خدا میان شما دوستی و مهربانی گذاشت. مُوادَدَة: دوست داشتن یا دوست داشتن همدیگر. . نخواهی یافت قومی را که به خدا و روز آخرت ایمان آورده‏اند، دوست دارند آن که را که باخداو رسول دشمنی ورزیده است. وَدوُد: از اسماء حسنی است به معنی دوست دارنده. . ایضا . آن دو بار بیشتر در قران مجید نیامده است.

وِدا (هندوئیسم)(Veda)
(در سانسکریت به معنی «معرفت الهی») مجموعه ای کهن از متون مقدس آیین هندو، سروده هایی به زبان سانسکریت. کهن ترین آن ها احتمالاً بین سال های ۲۰۰۰ تا ۱۵۰۰پ م تألیف شده است. چهار مجموعۀ اصلی وداها عبارت اند از ریگ ـ ودا، یا ودای سرودها که بیش از هزار سرود است؛ یَجور ـ ودا، یا ودای جشن ها؛ ساما ـ ودا، یا ودای آوازها و ترانه ها؛ و اَتَرَوا ـ ودا یا ودای اتهرون ها، که آمیخته به نثر و شامل ادعیه و افسون ها و طلسمات است. شرح های نوشته شده بر وداها را برهمنه، و تفسیرهای فلسفی آن را اوپانیشادها گویند.