وحشی نیک

وحشی نیک یا وحشی نجیب ( به انگلیسی: Noble Savage ) ، ( به فرانسوی: Bon Sauvage ) اصطلاحی ست که در سده هجدهم توسط پیروان مکتب بدوی گرایی[ ۱] دربارهٔ مردم جوامع ابتدایی ابداع شد. این اصطلاح واکنشی بود علیه حرکت انسان به سوی تمدنی که به از دست دادن سرشت طبیعی اش می انجامد، تقدیس ذات انسان به عنوان بخشی از طبیعت و تأکید بر این که سرشت نیک همان فطرت آزاده و نجیب طبیعی ست که در مردمان جوامع ابتدایی دیده می شود. این اصطلاح نخستین بار در نمایشنامه تصرف گرانادا اثر جان درایدن به کار رفت و در قرن هجدهم یکی از واژگان کلیدی سانتی مانتالیست های اروپا شد.
این اصطلاح ارتباط تنگاتنگی با رمانتیسیسم و به ویژه فلسفه روسو دارد. [ ۲] روسو کتاب امیل یا دربارهٔ آموزش ( ۱۷۶۲ ) را با این عبارت آغاز می کند:
«در دستان آفریدگار همه چیز سالم می ماند. در دستان انسان همه چیز دستخوش فساد می گردد. »