یگانگی ایتالیا ( به ایتالیایی: il Risorgimento ) جنبشی سیاسی اجتماعی بود، که طی آن، دولت های مختلف شبه جزیره ایتالیا با نام دولت ایتالیا در سدهٔ نوزدهم گرد هم آمدند، و یکی شدند. در مورد زمان دقیق آغاز این فرایند توافقی وجود ندارد، اما بسیاری از پژوهشگران بر این باورند که یگانگی ایتالیا با کنگره وین در سال ۱۸۱۵ میلادی آغاز شد، و با تأسیس پادشاهی ایتالیا در ۱۸۶۱، و سپس تغییر پایتخت به رُم در ۱۸۷۱، خاتمه یافت.
... [مشاهده متن کامل]
سرزمین های ایتالیایی در پی سقوط امپراتوری روم غربی به حکومت های فئودالی تجزیه شدند، که در رأس هریک از آنان یک شهریار قرار داشت.
گرچه زمینهٔ اجتماعی و فکری ملی گرایی در این نواحی به قرن هجدهم بازمی گردد، بیداری ملی و برانگیخته شدن احساسات ضدخارجی در این نواحی با فتوحات ناپلئون آغاز شد. ناپلئون در ۱۸ می ۱۸۰۴ خود را امپراتور فرانسه خواند، و یک سال بعد در ۱۷ مارس ۱۸۰۵ عنوان پادشاهی ایتالیا را به آن افزود. با سقوط ناپلئون در ۱۸۱۵ و بنابر تصمیمات کنگره وین، سرزمین های ایتالیایی بین قدرت های اروپایی؛ و به ویژه شهریاران اتریشی، تقسیم شدند.
اولین قیام مردمی ایتالیا در ۱۸۰۷ و در دوران حکومت ناپلئون بود که انجمن سری کاربوناری شورشی برای مقابله با حکومت فرانسوی ها انجام دادند. این انجمن در ۱۸۲۰ نیز با همکاری انجمن سری فراماسونری پس از انتشار قانون اساسی ایتالیا، راه پیمایی هایی علیه حاکمان اتریشی انجام دادند؛ که از سوی نیروهای اتریشی سرکوب شدند.
در دهه ۱۸۳۰ نیز شورش های پرشماری در نواحی مختلف ایتالیا شکل گرفت؛ که با آنکه سرکوب می شد، به تدریج برنامه های مشترک را به هم پیوند می داد. یکی از کسانی که نقش مهمی در هماهنگی این شورش ها داشتند، جوزپه ماتزینی بود. ماتزینی، مؤسس انجمن سری ایتالیای جوان بود، و هدف خود را برقراری رژیم جمهوری و اتحاد ایتالیا اعلام کرده بود.
انقلاب وین ۱۸۴۸، که موجب برکناری مترنیخ شد، جایگاه اتریش را چنان تضعیف کرد که این کشور دیگر نتوانست جنبش های ملی ایتالیایی ها را به راحتی سرکوب کند.
پادشاهی ساردنی که قانون اساسی ایتالیا را پذیرفته و با پرچم سه رنگ ایتالیا به کانون احساسات ملی و زمینه ساز اتحاد ایتالیا تبدیل شد. پادشاه ساردنی، ویکتور امانوئل دوم به همراه وزیرش کاوور وحدت ایتالیا را در برنامه خود قرار دادند. کاوور در ۱۸۵۷ با تأسیس جمعیت وحدت ملی میان طرفداران وحدت ایتالیا در تبعید و داخل ارتباط برقرار کرد و توانست سرنوشت ایتالیا را به سرنوشت اروپا گره بزند. از این تاریخ نهضت اتحاد ایتالیا که تا آن زمان تحت آرمان گرایی ماتزینی قرار داشت تحت هدایت واقع بینانه کاوور قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
سرزمین های ایتالیایی در پی سقوط امپراتوری روم غربی به حکومت های فئودالی تجزیه شدند، که در رأس هریک از آنان یک شهریار قرار داشت.
گرچه زمینهٔ اجتماعی و فکری ملی گرایی در این نواحی به قرن هجدهم بازمی گردد، بیداری ملی و برانگیخته شدن احساسات ضدخارجی در این نواحی با فتوحات ناپلئون آغاز شد. ناپلئون در ۱۸ می ۱۸۰۴ خود را امپراتور فرانسه خواند، و یک سال بعد در ۱۷ مارس ۱۸۰۵ عنوان پادشاهی ایتالیا را به آن افزود. با سقوط ناپلئون در ۱۸۱۵ و بنابر تصمیمات کنگره وین، سرزمین های ایتالیایی بین قدرت های اروپایی؛ و به ویژه شهریاران اتریشی، تقسیم شدند.
اولین قیام مردمی ایتالیا در ۱۸۰۷ و در دوران حکومت ناپلئون بود که انجمن سری کاربوناری شورشی برای مقابله با حکومت فرانسوی ها انجام دادند. این انجمن در ۱۸۲۰ نیز با همکاری انجمن سری فراماسونری پس از انتشار قانون اساسی ایتالیا، راه پیمایی هایی علیه حاکمان اتریشی انجام دادند؛ که از سوی نیروهای اتریشی سرکوب شدند.
در دهه ۱۸۳۰ نیز شورش های پرشماری در نواحی مختلف ایتالیا شکل گرفت؛ که با آنکه سرکوب می شد، به تدریج برنامه های مشترک را به هم پیوند می داد. یکی از کسانی که نقش مهمی در هماهنگی این شورش ها داشتند، جوزپه ماتزینی بود. ماتزینی، مؤسس انجمن سری ایتالیای جوان بود، و هدف خود را برقراری رژیم جمهوری و اتحاد ایتالیا اعلام کرده بود.
انقلاب وین ۱۸۴۸، که موجب برکناری مترنیخ شد، جایگاه اتریش را چنان تضعیف کرد که این کشور دیگر نتوانست جنبش های ملی ایتالیایی ها را به راحتی سرکوب کند.
پادشاهی ساردنی که قانون اساسی ایتالیا را پذیرفته و با پرچم سه رنگ ایتالیا به کانون احساسات ملی و زمینه ساز اتحاد ایتالیا تبدیل شد. پادشاه ساردنی، ویکتور امانوئل دوم به همراه وزیرش کاوور وحدت ایتالیا را در برنامه خود قرار دادند. کاوور در ۱۸۵۷ با تأسیس جمعیت وحدت ملی میان طرفداران وحدت ایتالیا در تبعید و داخل ارتباط برقرار کرد و توانست سرنوشت ایتالیا را به سرنوشت اروپا گره بزند. از این تاریخ نهضت اتحاد ایتالیا که تا آن زمان تحت آرمان گرایی ماتزینی قرار داشت تحت هدایت واقع بینانه کاوور قرار گرفت.
