[ویکی نور] وحدت از دیدگاه امام خمینی (س). وحدت از دیدگاه امام خمینی(س)، مجموعه بیانات و نوشته های امام خمینی(س) درباره وحدت اسلامی است که از کتاب های چهل حدیث، صحیفه نور، کشف الأسرار، مناسک حج، ولایت فقیه و وصیّت نامه سیاسی - الهی، توسط مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، استخراج و تنظیم شده است.
کتاب شامل شش فصل است. در ابتدا، به تعریف ماهیت وحدت پرداخته شده و سپس، ضمن تشریح ضرورت وحدت، به توضیح روش های ایجاد وحدت، آثار و نتایج وحدت، وجوه مختلف وحدت و فقدان آن پرداخته شده است.
«در فصل اول، این مسئله آشکار می گردد که وحدت چیست، بر چه پایه و مبنایی قرار دارد و محور آن کدام است. امام(ره) به روشنی بیان می دارد که یکی از مقاصد بزرگ شرایع و انبیای عظام(ع) و عامل مهم «در تشکیل مدینه فاضله» و «جلوگیری از تعدیات ظالمانه ارباب تعدی»، «توحید کلمه و توحید عقیده» است. ایشان با اشاره به تاریخ صدر اسلام و اینکه پیامبر(ص) در بین مسلمانان «عقد اخوت» برقرار کرد و آنان بر اساس آیه «إنّما المؤمنون إخوة» با یکدیگر برادر شدند و نیز با اشاره به روایاتی مثل «تواصلوا و تبارّوا و تراحموا و کونوا إخوة أبرارا کما أمرکم اللّه عزّ و جلّ»، چنین استنباط می کند: مسلمین مأمورند به دوستی و مواصلت و نیکویی به یکدیگر و مودت و اخوت و معلوم است آنچه موجب ازدیاد این معانی شود، محبوب و مرغوب است و آنچه این عقد مواصلت و اخوت را بگسلد و تفرقه در بین جمعیت اندازد، مبغوض صاحب شرع و مخالف مقاصد بزرگ اوست.
حضرت امام (ره) وحدت را «عامل قدرت» و تفرقه را موجب «سستی پایه دیانت» تلقی کرده و هشدار می دهد که تفرقه موجود در بین کشورهای مسلمان، «یا از خیانت سران ممالک اسلامی و یا از جهل و بی اطلاعی آنان» است. آن گاه با اشاره به آیه شریفه «إنّما أعظکم بواحدة أن تقوموا للّه مثنی و فرادی»، توضیح می دهد که وحدت بدون «مبادی روحی و الهی» دوام ندارد و اگر قیام متکی بر خدا باشد، دوام خواهد داشت؛ زیرا «پشتوانه اش دایم» است. ایشان با عنایت به آیه «واعتصموا بحبل اللّه جمیعا و لا تفرّقوا»، به بررسی ماهیت وحدت مطلوب می پردازد و چنین نظر می دهد: «در این آیه، فقط امر به اجتماع نیست. تمام دستورهای مردم عادی و رژیم های غیر الهی این است که همه با هم باشید و دستور به اجتماع است؛ لکن دستور خدا «و اعتصموا بحبل الله» است... امر این است که همه با هم اعتصام به حبل الله بکنید. راه، راه حقّ باشد و توجه به حق باشد و اعتصام به راه حق باشد. انبیا نیامده اند که مردم را در امور با هم مجتمع کنند، انبیا آمده اند که همه را در راه حقّ مجتمع کنند؛ یعنی این راهی... که از طبیعت شروع می شود تا ماوراءالطبیعه و... خدا فرموده وحدت داشته باشید. برای او وحدت داریم و این وحدت که برای خداست، هر کیدی در مقابلش خنثی است؛ برای اینکه این کید، کید با خداست، این دشمنی با خداست
«در فصل دوم، لزوم و ضرورت وحدت بر اساس حکم عقل، شرع و مصلحت بیان شده است. در این باره، امام(ره) معتقد است: عقل سیاسی اقتضا می کند که امروز با آن اشخاصی که در رویه هم حتی با ما مخالفت دارند، لکن در اصل مقصد با ما موافقند، با ملت موافقند و مسیرشان، مسیر ملت است، عقل سیاسی اقتضا می کند که ما امروز دست از تمام این اختلافات برداریم تا این مملکت را آرام کنیم و این مقصد اصلی که ما داریم و آن اینکه اسلام در این مملکت پیاده بشود و جمهوری اسلامی با محتوای حقیقی خودش در این جا پیاده بشود، موفّق بشویم»
کتاب شامل شش فصل است. در ابتدا، به تعریف ماهیت وحدت پرداخته شده و سپس، ضمن تشریح ضرورت وحدت، به توضیح روش های ایجاد وحدت، آثار و نتایج وحدت، وجوه مختلف وحدت و فقدان آن پرداخته شده است.
«در فصل اول، این مسئله آشکار می گردد که وحدت چیست، بر چه پایه و مبنایی قرار دارد و محور آن کدام است. امام(ره) به روشنی بیان می دارد که یکی از مقاصد بزرگ شرایع و انبیای عظام(ع) و عامل مهم «در تشکیل مدینه فاضله» و «جلوگیری از تعدیات ظالمانه ارباب تعدی»، «توحید کلمه و توحید عقیده» است. ایشان با اشاره به تاریخ صدر اسلام و اینکه پیامبر(ص) در بین مسلمانان «عقد اخوت» برقرار کرد و آنان بر اساس آیه «إنّما المؤمنون إخوة» با یکدیگر برادر شدند و نیز با اشاره به روایاتی مثل «تواصلوا و تبارّوا و تراحموا و کونوا إخوة أبرارا کما أمرکم اللّه عزّ و جلّ»، چنین استنباط می کند: مسلمین مأمورند به دوستی و مواصلت و نیکویی به یکدیگر و مودت و اخوت و معلوم است آنچه موجب ازدیاد این معانی شود، محبوب و مرغوب است و آنچه این عقد مواصلت و اخوت را بگسلد و تفرقه در بین جمعیت اندازد، مبغوض صاحب شرع و مخالف مقاصد بزرگ اوست.
حضرت امام (ره) وحدت را «عامل قدرت» و تفرقه را موجب «سستی پایه دیانت» تلقی کرده و هشدار می دهد که تفرقه موجود در بین کشورهای مسلمان، «یا از خیانت سران ممالک اسلامی و یا از جهل و بی اطلاعی آنان» است. آن گاه با اشاره به آیه شریفه «إنّما أعظکم بواحدة أن تقوموا للّه مثنی و فرادی»، توضیح می دهد که وحدت بدون «مبادی روحی و الهی» دوام ندارد و اگر قیام متکی بر خدا باشد، دوام خواهد داشت؛ زیرا «پشتوانه اش دایم» است. ایشان با عنایت به آیه «واعتصموا بحبل اللّه جمیعا و لا تفرّقوا»، به بررسی ماهیت وحدت مطلوب می پردازد و چنین نظر می دهد: «در این آیه، فقط امر به اجتماع نیست. تمام دستورهای مردم عادی و رژیم های غیر الهی این است که همه با هم باشید و دستور به اجتماع است؛ لکن دستور خدا «و اعتصموا بحبل الله» است... امر این است که همه با هم اعتصام به حبل الله بکنید. راه، راه حقّ باشد و توجه به حق باشد و اعتصام به راه حق باشد. انبیا نیامده اند که مردم را در امور با هم مجتمع کنند، انبیا آمده اند که همه را در راه حقّ مجتمع کنند؛ یعنی این راهی... که از طبیعت شروع می شود تا ماوراءالطبیعه و... خدا فرموده وحدت داشته باشید. برای او وحدت داریم و این وحدت که برای خداست، هر کیدی در مقابلش خنثی است؛ برای اینکه این کید، کید با خداست، این دشمنی با خداست
«در فصل دوم، لزوم و ضرورت وحدت بر اساس حکم عقل، شرع و مصلحت بیان شده است. در این باره، امام(ره) معتقد است: عقل سیاسی اقتضا می کند که امروز با آن اشخاصی که در رویه هم حتی با ما مخالفت دارند، لکن در اصل مقصد با ما موافقند، با ملت موافقند و مسیرشان، مسیر ملت است، عقل سیاسی اقتضا می کند که ما امروز دست از تمام این اختلافات برداریم تا این مملکت را آرام کنیم و این مقصد اصلی که ما داریم و آن اینکه اسلام در این مملکت پیاده بشود و جمهوری اسلامی با محتوای حقیقی خودش در این جا پیاده بشود، موفّق بشویم»
wikinoor: وحدت_از_دیدگاه_امام_خمینی_(س)
[ویکی نور] وحدت از دیدگاه امام خمینی(س). وحدت از دیدگاه امام خمینى(س)، مجموعه بیانات و نوشته هاى امام خمینى(س) درباره وحدت اسلامى است که از کتاب هاى چهل حدیث، صحیفه نور، کشف الأسرار، مناسک حج، ولایت فقیه و وصیّت نامه سیاسى - الهى، توسط مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى(ره)، استخراج و تنظیم شده است.
کتاب شامل شش فصل است. در ابتدا، به تعریف ماهیت وحدت پرداخته شده و سپس، ضمن تشریح ضرورت وحدت، به توضیح روش هاى ایجاد وحدت، آثار و نتایج وحدت، وجوه مختلف وحدت و فقدان آن پرداخته شده است.
«در فصل اول، این مسئله آشکار مى گردد که وحدت چیست، بر چه پایه و مبنایى قرار دارد و محور آن کدام است. امام(ره) به روشنى بیان مى دارد که یکى از مقاصد بزرگ شرایع و انبیاى عظام(ع) و عامل مهم «در تشکیل مدینه فاضله» و «جلوگیرى از تعدیات ظالمانه ارباب تعدى»، «توحید کلمه و توحید عقیده» است. ایشان با اشاره به تاریخ صدر اسلام و اینکه پیامبر(ص) در بین مسلمانان «عقد اخوت» برقرار کرد و آنان بر اساس آیه «إنّما المؤمنون إخوة» با یکدیگر برادر شدند و نیز با اشاره به روایاتى مثل «تواصلوا و تبارّوا و تراحموا و کونوا إخوة أبرارا کما أمرکم اللّه عزّ و جلّ»، چنین استنباط مى کند: مسلمین مأمورند به دوستى و مواصلت و نیکویى به یکدیگر و مودت و اخوت و معلوم است آنچه موجب ازدیاد این معانى شود، محبوب و مرغوب است و آنچه این عقد مواصلت و اخوت را بگسلد و تفرقه در بین جمعیت اندازد، مبغوض صاحب شرع و مخالف مقاصد بزرگ اوست.
حضرت امام (ره) وحدت را «عامل قدرت» و تفرقه را موجب «سستى پایه دیانت» تلقى کرده و هشدار مى دهد که تفرقه موجود در بین کشورهاى مسلمان، «یا از خیانت سران ممالک اسلامى و یا از جهل و بى اطلاعى آنان» است. آن گاه با اشاره به آیه شریفه «إنّما أعظکم بواحدة أن تقوموا للّه مثنى و فرادى»، توضیح مى دهد که وحدت بدون «مبادى روحى و الهى» دوام ندارد و اگر قیام متکى بر خدا باشد، دوام خواهد داشت؛ زیرا «پشتوانه اش دایم» است. ایشان با عنایت به آیه «واعتصموا بحبل اللّه جمیعا و لا تفرّقوا»، به بررسى ماهیت وحدت مطلوب مى پردازد و چنین نظر مى دهد: «در این آیه، فقط امر به اجتماع نیست. تمام دستورهاى مردم عادى و رژیم هاى غیر الهى این است که همه با هم باشید و دستور به اجتماع است؛ لکن دستور خدا «و اعتصموا بحبل الله» است... امر این است که همه با هم اعتصام به حبل الله بکنید. راه، راه حقّ باشد و توجه به حق باشد و اعتصام به راه حق باشد. انبیا نیامده اند که مردم را در امور با هم مجتمع کنند، انبیا آمده اند که همه را در راه حقّ مجتمع کنند؛ یعنى این راهى... که از طبیعت شروع مى شود تا ماوراءالطبیعه و... خدا فرموده وحدت داشته باشید. براى او وحدت داریم و این وحدت که براى خداست، هر کیدى در مقابلش خنثى است؛ براى اینکه این کید، کید با خداست، این دشمنى با خداست
«در فصل دوم، لزوم و ضرورت وحدت بر اساس حکم عقل، شرع و مصلحت بیان شده است. در این باره، امام(ره) معتقد است: عقل سیاسى اقتضا مى کند که امروز با آن اشخاصى که در رویه هم حتى با ما مخالفت دارند، لکن در اصل مقصد با ما موافقند، با ملت موافقند و مسیرشان، مسیر ملت است، عقل سیاسى اقتضا مى کند که ما امروز دست از تمام این اختلافات برداریم تا این مملکت را آرام کنیم و این مقصد اصلى که ما داریم و آن اینکه اسلام در این مملکت پیاده بشود و جمهورى اسلامى با محتواى حقیقى خودش در این جا پیاده بشود، موفّق بشویم»
«در نظر امام خمینى(ره)، اختلاف «مال شیطان» است و «در رحمان اختلاف نیست» و اگر مردم براى اسلام و حق خدمت کنند، در این صورت، اختلاف پیدا نخواهد شد و بر اساس همین «عقل سیاسى» است که امام(ره) مى فرماید: شما مى بینید که تمام سعى منافقین و مفسدین خارج و داخل بر این است که بین مردم شکاف ایجاد نمایند و این خود، بهترین دلیل است که ما باید وحدتمان را حفظ کنیم. این پیروزى عظیم و بزرگى که رزمندگان ما به دست آورده اند و وابسته به قدرت هاى بزرگ را از سرزمین خودمان بیرون کردند، از حفظ وحدت است»
کتاب شامل شش فصل است. در ابتدا، به تعریف ماهیت وحدت پرداخته شده و سپس، ضمن تشریح ضرورت وحدت، به توضیح روش هاى ایجاد وحدت، آثار و نتایج وحدت، وجوه مختلف وحدت و فقدان آن پرداخته شده است.
«در فصل اول، این مسئله آشکار مى گردد که وحدت چیست، بر چه پایه و مبنایى قرار دارد و محور آن کدام است. امام(ره) به روشنى بیان مى دارد که یکى از مقاصد بزرگ شرایع و انبیاى عظام(ع) و عامل مهم «در تشکیل مدینه فاضله» و «جلوگیرى از تعدیات ظالمانه ارباب تعدى»، «توحید کلمه و توحید عقیده» است. ایشان با اشاره به تاریخ صدر اسلام و اینکه پیامبر(ص) در بین مسلمانان «عقد اخوت» برقرار کرد و آنان بر اساس آیه «إنّما المؤمنون إخوة» با یکدیگر برادر شدند و نیز با اشاره به روایاتى مثل «تواصلوا و تبارّوا و تراحموا و کونوا إخوة أبرارا کما أمرکم اللّه عزّ و جلّ»، چنین استنباط مى کند: مسلمین مأمورند به دوستى و مواصلت و نیکویى به یکدیگر و مودت و اخوت و معلوم است آنچه موجب ازدیاد این معانى شود، محبوب و مرغوب است و آنچه این عقد مواصلت و اخوت را بگسلد و تفرقه در بین جمعیت اندازد، مبغوض صاحب شرع و مخالف مقاصد بزرگ اوست.
حضرت امام (ره) وحدت را «عامل قدرت» و تفرقه را موجب «سستى پایه دیانت» تلقى کرده و هشدار مى دهد که تفرقه موجود در بین کشورهاى مسلمان، «یا از خیانت سران ممالک اسلامى و یا از جهل و بى اطلاعى آنان» است. آن گاه با اشاره به آیه شریفه «إنّما أعظکم بواحدة أن تقوموا للّه مثنى و فرادى»، توضیح مى دهد که وحدت بدون «مبادى روحى و الهى» دوام ندارد و اگر قیام متکى بر خدا باشد، دوام خواهد داشت؛ زیرا «پشتوانه اش دایم» است. ایشان با عنایت به آیه «واعتصموا بحبل اللّه جمیعا و لا تفرّقوا»، به بررسى ماهیت وحدت مطلوب مى پردازد و چنین نظر مى دهد: «در این آیه، فقط امر به اجتماع نیست. تمام دستورهاى مردم عادى و رژیم هاى غیر الهى این است که همه با هم باشید و دستور به اجتماع است؛ لکن دستور خدا «و اعتصموا بحبل الله» است... امر این است که همه با هم اعتصام به حبل الله بکنید. راه، راه حقّ باشد و توجه به حق باشد و اعتصام به راه حق باشد. انبیا نیامده اند که مردم را در امور با هم مجتمع کنند، انبیا آمده اند که همه را در راه حقّ مجتمع کنند؛ یعنى این راهى... که از طبیعت شروع مى شود تا ماوراءالطبیعه و... خدا فرموده وحدت داشته باشید. براى او وحدت داریم و این وحدت که براى خداست، هر کیدى در مقابلش خنثى است؛ براى اینکه این کید، کید با خداست، این دشمنى با خداست
«در فصل دوم، لزوم و ضرورت وحدت بر اساس حکم عقل، شرع و مصلحت بیان شده است. در این باره، امام(ره) معتقد است: عقل سیاسى اقتضا مى کند که امروز با آن اشخاصى که در رویه هم حتى با ما مخالفت دارند، لکن در اصل مقصد با ما موافقند، با ملت موافقند و مسیرشان، مسیر ملت است، عقل سیاسى اقتضا مى کند که ما امروز دست از تمام این اختلافات برداریم تا این مملکت را آرام کنیم و این مقصد اصلى که ما داریم و آن اینکه اسلام در این مملکت پیاده بشود و جمهورى اسلامى با محتواى حقیقى خودش در این جا پیاده بشود، موفّق بشویم»
«در نظر امام خمینى(ره)، اختلاف «مال شیطان» است و «در رحمان اختلاف نیست» و اگر مردم براى اسلام و حق خدمت کنند، در این صورت، اختلاف پیدا نخواهد شد و بر اساس همین «عقل سیاسى» است که امام(ره) مى فرماید: شما مى بینید که تمام سعى منافقین و مفسدین خارج و داخل بر این است که بین مردم شکاف ایجاد نمایند و این خود، بهترین دلیل است که ما باید وحدتمان را حفظ کنیم. این پیروزى عظیم و بزرگى که رزمندگان ما به دست آورده اند و وابسته به قدرت هاى بزرگ را از سرزمین خودمان بیرون کردند، از حفظ وحدت است»
wikinoor: وحدت_از_دیدگاه_امام_خمینی(س)