( وحاة ) وحاة. [ وَ ] ( ع اِ ) آواز مردم و جز آن که دراز و خفی باشد. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). وَحی ̍. ( منتهی الارب ): سمعت وحاة الرعد؛ ای صوته الممدود الخفی. ( ناظم الاطباء ). رجوع به وحی شود. ( منتهی الارب ).
