واکنش زنجیره ای پلیمراز ( به انگلیسی: Polymerase chain reaction ) که مخفف آن پی سی آر است، فنی در زیست شناسی مولکولی برای تکثیر یک نسخهٔ منفرد یا نسخه های کمی از یک قطعه دی اِن اِی با توالی خاص، به شمار هزار یا میلیون ها نسخه است. این فن ابزاری آسان و ارزان قیمت برای تکثیر یک تکهٔ خاص از دی اِن اِی است و برای اهدافی همچون تشخیص و نظارت بر بیماری های ژنتیکی، شناسایی مجرمان ( در زمینهٔ پزشکی قانونی ) و مطالعهٔ کارکرد یک بخش هدف از دی اِن اِی به کار می رود. [ ۱]
این فن در سال ۱۹۸۳ توسط کری مالیس ابداع شد. [ ۲] [ ۳] هم اکنون پی سی آر یک تکنیک متداول و اغلب ضروری در آزمایشگاه های بالینی و آزمایشگاه های پژوهشی است و در موارد گوناگونی کاربرد دارد. [ ۴] [ ۵] این کاربردها شامل کلون کردن دی اِن اِی برای توالی یابی، فیلوژنی بر پایهٔ دی اِن اِی، تحلیل کارکرد ژن ها، تشخیص بیماری های ارثی، شناسایی اثر انگشت ژنتیکی ( مورد استفاده در علم پزشکی قانونی ) و تشخیص عوامل بیماری زا در آزمایش های نوکلئیک اسید برای تشخیص بیماری های عفونی است. در سال ۱۹۹۳ مولیس همراه با مایکل اسمیت جایزهٔ نوبل شیمی را برای کار روی پی سی آر دریافت کردند. [ ۶]
اساس فن پی سی آر چرخه های دمایی است. این چرخه ها شامل چرخه های گرمایی و سرمایی تکراری، ذوب دی اِن اِی و تکثیر آنزیمی دی اِن اِی است. پرایمرها ( قطعات کوتاه دی اِن اِی ) که دارای توالی مکمل ناحیهٔ هدف اند به همراه یک دی ان ای پلیمراز، اجزای اصلی واکنش پی سی آر برای انتخاب و تکثیر قطعهٔ مورد نظر را تشکیل می دهند. در فرایند پی سی آر الگوی دی اِن اِی به صورت لگاریتمی تکثیر می شود و دی اِن اِی تکثیرشده خود به عنوان الگویی برای همانندسازی استفاده می شود. پی سی آر می تواند به شکل گسترده ای برای انجام مراحل مختلف در دستکاری های ژنتیکی استفاده شود.
تقریباً در همهٔ کاربردهای پی سی آر از یک دی اِن اِی پلیمراز مقاوم به حرارت مانند تک پلیمراز ( آنزیمی که از باکتری ترموس آکواتیکوس جداسازی شده ) استفاده می شود. این دی اِن اِی پلیمراز از یک دی اِن اِی تک رشته ای به عنوان الگو استفاده کرده و با کمک پرایمرها و با به کارگیری نوکلئوتیدها که بلوک های ساختاری دی اِن اِی هستند، یک رشته دی اِن اِی جدید می سازد. در بیشتر روش های پی سی آر از چرخه های دمایی یعنی گرم و سردکردن متناوب نمونه های پی سی آر بنابر مراحل دمایی مشخص استفاده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین فن در سال ۱۹۸۳ توسط کری مالیس ابداع شد. [ ۲] [ ۳] هم اکنون پی سی آر یک تکنیک متداول و اغلب ضروری در آزمایشگاه های بالینی و آزمایشگاه های پژوهشی است و در موارد گوناگونی کاربرد دارد. [ ۴] [ ۵] این کاربردها شامل کلون کردن دی اِن اِی برای توالی یابی، فیلوژنی بر پایهٔ دی اِن اِی، تحلیل کارکرد ژن ها، تشخیص بیماری های ارثی، شناسایی اثر انگشت ژنتیکی ( مورد استفاده در علم پزشکی قانونی ) و تشخیص عوامل بیماری زا در آزمایش های نوکلئیک اسید برای تشخیص بیماری های عفونی است. در سال ۱۹۹۳ مولیس همراه با مایکل اسمیت جایزهٔ نوبل شیمی را برای کار روی پی سی آر دریافت کردند. [ ۶]
اساس فن پی سی آر چرخه های دمایی است. این چرخه ها شامل چرخه های گرمایی و سرمایی تکراری، ذوب دی اِن اِی و تکثیر آنزیمی دی اِن اِی است. پرایمرها ( قطعات کوتاه دی اِن اِی ) که دارای توالی مکمل ناحیهٔ هدف اند به همراه یک دی ان ای پلیمراز، اجزای اصلی واکنش پی سی آر برای انتخاب و تکثیر قطعهٔ مورد نظر را تشکیل می دهند. در فرایند پی سی آر الگوی دی اِن اِی به صورت لگاریتمی تکثیر می شود و دی اِن اِی تکثیرشده خود به عنوان الگویی برای همانندسازی استفاده می شود. پی سی آر می تواند به شکل گسترده ای برای انجام مراحل مختلف در دستکاری های ژنتیکی استفاده شود.
تقریباً در همهٔ کاربردهای پی سی آر از یک دی اِن اِی پلیمراز مقاوم به حرارت مانند تک پلیمراز ( آنزیمی که از باکتری ترموس آکواتیکوس جداسازی شده ) استفاده می شود. این دی اِن اِی پلیمراز از یک دی اِن اِی تک رشته ای به عنوان الگو استفاده کرده و با کمک پرایمرها و با به کارگیری نوکلئوتیدها که بلوک های ساختاری دی اِن اِی هستند، یک رشته دی اِن اِی جدید می سازد. در بیشتر روش های پی سی آر از چرخه های دمایی یعنی گرم و سردکردن متناوب نمونه های پی سی آر بنابر مراحل دمایی مشخص استفاده می شود.
wiki: واکنش زنجیره ای پلیمراز