واژگون

فخرالدین اسعد گرگانی.
چرا خوانیم گیتی را نمونه/چو ما داریم طبع واشگونه.
فخرالدین اسعد.
کمندم بینداخت از دست شست/زمانه مرا باژگونه ببست.
فردوسی.
ای پرغونه و باشگونه جهان/مانده من از تو به شگفت اندرا.
رودکی.
چون طبع جهان باژگونه بود/کردار همه باژگون فتاد.
مسعودسعد.

از عبارت تورکی باش گ*ت ، کلمه باش جای خودش مونده ولی کلمه گ*ت رو به دری نوشتن ک*ن ک میشه باش ک*ن
باش ک*ن تبدیل شده به واژگون

و برای بار چندم هم میگم فارسی زبان پسوندیه نه تحلیلی. من فکر میکنم یه نفر داره با چند اکانت اینجا خرابکاری میکنه. چون ادبیات یکیه. مثلا به فارسی میگه دری یا میگه فارسی زبان تحلیلی هستش. یامیگه پسونداش از خودش نیست درصورتیکه واقعا برعکسه. کلا مدل نوشتن هم یک جوره. البته من گزارش دادم چون کلا این بو داره

- سروش باژ ؛ یکی از ادعیه ٔ زرتشتی است ، سرآغاز و انجام سروش باژ مانند بسیاری از ادعیه ٔ دیگر که در مراسم دینی خوانده میشود بزبان پازند است و فقرات اوستائی آن مانند بسیاری از ادعیه ٔ خرده اوستا دارای مطالب مستقلی نیست ، زیرا که جملات آن از قسمتهای دیگر اوستا استخراج شده است . سروش باژ در بامداد، پس از برخاستن از خواب خوانده میشود، بهمین مناسبت آنرا �نیرنگ دستشو� هم مینامند، یعنی نمازی که در صبح در وقت دست و رو شستن میخوانند، نظر باینکه سروش در این جهان بنگهبانی ارواح گماشته شده ، کلیه ٔ ادعیه ٔ زرتشتیان با سروش باژ شروع میشود و بخصوصه ادعیه ٔ مراسم وفات . کلمه ٔ باژ که باج و باز و واج و واژ هم گفته میشود در اوستا وَ چ ْ و در سانسکریت واچ و در پهلوی واج و واجک میباشد. در لاتینی وکس و در زبانهای فرانسه و انگلیسی ووا و ویس گویند. باژ بمعنی کلمه وسخن و گفتار و گوشن است و از همین ماده است کلمات آواز و آوازه و آوا و گواژ و گواژه که بمعنی نکوهش و سرزنش گرفته اند. کلیه ٔ ادعیه ٔ مختصر را که آهسته بر زبان میرانند باژ گویند. . . زمزمه که غالباً در کتب متقدمین راجع به ایرانیان قدیم و زرتشتیان ذکر شده عبارت است از همین باژ که لب فرو بسته آرام میخوانند. در پایان مقال از باژ گرفتن خسرو پرویز در سرخوان نزد مهمان خود نیاطوس سفیر روم و از باژ گرفتن یزدگرد سوم آخرین شاهنشاه ساسانی در سرخوان خسرو آسیابان درمرو و از زمزمه نمودن عبداﷲبن المقفع فارسی در سر خوان میزبان خود عیسی بن علی عم منصور خلیفه ٔ عباسی که در کتاب الفهرست آمده یاد آور میشویم . ( خرده اوستا، تفسیر و تألیف پورداود صص 81 - 84 ) . در مهر یشت ( پاره ٔ 138 ) گوید: �مهر به میهن کسی در آید که از برای وی پیشوای پارسا و دانا و فرمانبردار با برسم و باژ ستایش بجای آورد�. ( فرهنگ ایران باستان ص 6 ) . و رجوع شود به مزدیسنا و ادب پارسی صفحات 88، 253 - 254 - 260 - 333 - 378 - 382 :
به باژ اندرآمد به آتشکده
نهادند گاهی بزر آزده .
فردوسی .
بیامد یکی مرد مهترپرست
به باغ از پی باژ و برسم به دست .
فردوسی .
پرستنده ٔ آذر زردهشت
همی رفت

گوت " ترکی کلمه ی واژگون را ساخته اند که در اصل" باش کون" بوده و معنی سر و ته می دهد و به مرور زمان باش کون به واژگون تغییر پیدا کرده است.