واپس ماندن

لغت نامه دهخدا

واپس ماندن. [ پ َ دَ ] ( مص مرکب ) بازماندن.واماندن. در عقب ماندن. ( ناظم الاطباء ) :
بدان پشتی چو پشتش ماند واپس
که روی شاه پشتیوان من بس.

نظامی.

ای که خواب آلوده واپس مانده ای از کاروان
جهد کن تا بازیابی همرهان خویش را.

سعدی ( خواتیم ).

باز ماندن واماندن

واپس ماندن آفریده از آفریننده: تخلّف المعلول عن علّته.
واپس ماندن: عقب ماندن، عقب افتادن، تخلف.
بوس به همگی.