واهیه

لغت نامه دهخدا

( واهیة ) واهیة. [ ی َ ] ( ع ص ) سست. ( آنندراج ). || از هم افتاده. ( غیاث اللغات ). || دریده. ( آنندراج ). || تأنیث واه به معنی هرچیز مسترخی. ( ازمنتهی الارب ). تأنیث واهی است. رجوع به واهی شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی وَاهِیَةٌ: ضعیف - سست - از هم گسسته و متلاشی (کلمه واهیه از ماده وهی به معنای ضعف است و به قولی به معنای پاره شدن چرم و جامه و امثال آن است)
ریشه کلمه:
وهی (۱ بار)

. وَهْی به معنی شکافته شدن و بی قوام و ضعیف شدن در اثر انشقاق است یعنی آسمان می‏شکافد و آن در روز قیامت سست و بی صلابت است. این لفظ تنهایکبار در قرآن مجید آمده است.
wikialkb: وَاهِیَة

پیشنهاد کاربران

بپرس