وانکومایسین ( به انگلیسی: VANCOMYCIN ) یکآنتی بیوتیک که علیه باکتری های گرم مثبت هوازی و بی هوازی مؤثر است. این آنتی بیوتیک با اثر بر روی ساخت دیوارهٔ سلولی، بر روی بیشتر باکتری ها اثر باکتری کش دارد. از وانکومایسین در صورت نبود سایر آنتی بیوتیک ها یا کنتراندیکه بودن آن ها استفاده می شود. وانکومایسین به عنوان یک داروی گلیکوپپتیدی به صورت جایگزین ( به همراه یک آمینوگلیکوزید ) برای درمان عفونت های انتروکوکی استفاده می شود. وانکومایسین یا وَنکومایسین از سوی جامعه پزشکی به خصوص موسسه ملی سلامت آمریکا دپارتمان بیماری های واگیردار و عفونی به عنوان قدرتمندترین آنتی بیوتیک جهان معرفی شده است. در بیماری گندخونی از دوزهای بالای تزریقی ونکومایسین در بیمارستان برای درمان آن استفاده زیادی می شود.
وانکومایسین در موارد محدودی از جمله در پیشگیری و درمان اندوکاردیت و سایر عفونت های جدی ناشی از کوکسی های گرم مثبت ( مانند استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین ) مصرف می شود. کمینهٔ دوز مصرفی آن برای دو هفته ( ۱۴ روز ) و بیشینهٔ آن بر اساس توصیهٔ پزشک پیشنهاد می شود.
وانکومایسین پس از انفوزیون به طور گسترده در بافت ها و مایعات بدن منتشر می شود. از آنجا که اثر دارو نسبتاً طولانی مدت است، می توان آن را هر ۱۲ ساعت مصرف نمود. نیمه عمر دارو در بزرگسالان ۴–۱۱ ساعت است که در صورت مشکل در عملکرد کلیه ممکن است به ۶–۱۰ روز برسد. دفع این دارو عمدتاً کلیوی است.
مسمومیت کلیوی شامل نارسایی کلیه و نفریت بین سلولی، مسمومیت گوشی، اختلال های خونی شامل کاهش نوتروفیل های خون و به ندرت آگرانولوسیتوز، کاهش پلاکت های خونی، تهوع، لرز، تب، ائوزینوفیلی، آنافیلاکسی، بثورات جلدی، التهاب ورید، افت شدید فشار خون، خس خس کردن، اختلال در تنفس، کهیر، خارش، برافروختگی بالاتنه، درد و اسپاسم ماهیچه ای با مصرف این دارو گزارش شده است.
• اطلاعات محدودی وجود دارد و درمان حمایتی با حفظ gfr است و همودیالیز تنها اندکی از دارو را خارج می کند.
• معمولاً پزشک پس از ۳ تا ۴ روز مصرف وانکومایسین برای بیمار آزمایش اندازه گیری سرمی وانکومایسین را تجویز می کند. در صورتی که مقدار آن غیرطبیعی ( کم یا زیاد ) باشد برای بیمار مسمومیت ایجاد نموده ممکن است پزشک برای ادامه استفاده وانکومایسین یا کم نمودن دوزهای آن تجدید نظر کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوانکومایسین در موارد محدودی از جمله در پیشگیری و درمان اندوکاردیت و سایر عفونت های جدی ناشی از کوکسی های گرم مثبت ( مانند استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین ) مصرف می شود. کمینهٔ دوز مصرفی آن برای دو هفته ( ۱۴ روز ) و بیشینهٔ آن بر اساس توصیهٔ پزشک پیشنهاد می شود.
وانکومایسین پس از انفوزیون به طور گسترده در بافت ها و مایعات بدن منتشر می شود. از آنجا که اثر دارو نسبتاً طولانی مدت است، می توان آن را هر ۱۲ ساعت مصرف نمود. نیمه عمر دارو در بزرگسالان ۴–۱۱ ساعت است که در صورت مشکل در عملکرد کلیه ممکن است به ۶–۱۰ روز برسد. دفع این دارو عمدتاً کلیوی است.
مسمومیت کلیوی شامل نارسایی کلیه و نفریت بین سلولی، مسمومیت گوشی، اختلال های خونی شامل کاهش نوتروفیل های خون و به ندرت آگرانولوسیتوز، کاهش پلاکت های خونی، تهوع، لرز، تب، ائوزینوفیلی، آنافیلاکسی، بثورات جلدی، التهاب ورید، افت شدید فشار خون، خس خس کردن، اختلال در تنفس، کهیر، خارش، برافروختگی بالاتنه، درد و اسپاسم ماهیچه ای با مصرف این دارو گزارش شده است.
• اطلاعات محدودی وجود دارد و درمان حمایتی با حفظ gfr است و همودیالیز تنها اندکی از دارو را خارج می کند.
• معمولاً پزشک پس از ۳ تا ۴ روز مصرف وانکومایسین برای بیمار آزمایش اندازه گیری سرمی وانکومایسین را تجویز می کند. در صورتی که مقدار آن غیرطبیعی ( کم یا زیاد ) باشد برای بیمار مسمومیت ایجاد نموده ممکن است پزشک برای ادامه استفاده وانکومایسین یا کم نمودن دوزهای آن تجدید نظر کند.
wiki: وانکومایسین