واله اصفهانی

محمد کاظم درطی سفرهای دوران جوانی که اکثر آن ها در عراق بوده و به کسب کمال و علم و فن کوشیده و درخط و رقاع نیز به استادی رسیده است. به طوری که پس از بازگشت به وطن علاوه بر مهارت فوق العاده ای که درخط کسب کرد، درعلم ریاضی و فن عروض و قافیه هم مدارجی را طی کرده و در این رشته ها نیز صاحب نظر شده است. یکی ازهم دوره ایهای واله، محمد حسین خان صدر اصفهانی بود که دراین هنگام بیگلیر بیگی اصفهان بوده و دوستی عمیقی بین او و واله وجود داشت. محمدحسین خان صدر، حلی را در جنوب باغهای سعادت آباد، به او اختصاص داد و آن را «والهیه» نامید. واله ساختمان کوچک و زیبایی در آن محل بنا کرد وآرامگاهی نیز برای خود ساخت. و تا پایان عمر همان جا زیست.
واله از مشاهیر ادبا و شعرا و خوشنویسان خط تعلیق بود که از فنون عربی و ادبی و حکمت و عرفان نیز بهرهٔ کافی داشت. وی در ایام پیری، زمان سلطنت فتحعلی شاه قاجار را درک کرد و نزد او و رجال دولت آن زمان صاحب شهرت و حرمت بود.
تاریخ وفات واله را به اختلاف سال ۱۲۲۹ و ۱۲۳۸ هجری قمری نوشته اند. واله در اصفهان وفات یافت و در تکیه «والهیه» تخت فولاد اصفهان، زیر گنبد زیبایی دفن گردیده است. سنگ آرامگاه او که قبل از مرگ به وسیله خود او نوشته شده، از نفایس ارزشمند هنر خوشنویسی ایران به شمار می رود.
تکیه واله ( والهیه ) در اصفهان مدفن اوست.
محمد کاظم اصفهانی در خط تعلیق، استاد بود و شکسته و نستعلیق را نیز خوش می نوشت که این امور فعالیت های آموزشی او را دربر می گرفتند. واله نه تنها درمیان شعرا و ادبا منزلتی داشت، بلکه سیاستمداران و مأموران کشورهای خارجی هم دوستی او را مغتنم شمرده و به دیدارش می شتافتند. همانند سرجان ملکم سفیردولت انگلیس در ایران و مؤلف کتاب «تاریخ ایران» که دریادداشتهای خود به ملاقاتی که با واله داشته است اشاره می کند. نوشته ملکم این نکته را روشن می سازد که واله در آن روزگار درمسائل سیاسی و اوضاع بین الملل هم صاحب نظر بوده است. آنچه واله را درشمار یکی از چهرهای شاخص عصر قاجار درآورده، علاوه بر خوشنویسی، کمالات انسانی اوست. ادب و متانت وی به حدی بود که هر کس با وی می نشست مفتون خوی خوش ورفتار احترام انگیز او می شد. به نوشته تذکره ها شاعران بسیاری زبان به هجو او گشودند، اما درتمامی اشعار واله حتی یک بیت درهجو کسی نمی بینیم.