والدوسیان یک جنبش مسیحیت است که در سال ۱۱۷۳ میلادی شکل گرفت و بنیان گذار آن پیتر والدوس است. بسیاری از آنها در دستگاه تفتیش عقاید کشته شدند.
پتروس والدوس، بازرگان ثروتمند اما بی سواد اهل لیون فرانسه بود. در حدود سال ۱۱۷۰ والدوس با خبر شد که انجیل به فرانسه ترجمه شده است. اطرافیان والدوس اینک می توانستند انجیل را برای او به زبان خودش بخوانند. در گذشته، تنها کسانی که در لاتین مهارت داشتند می توانستند انجیل را بخوانند. این بدان معنا بود که اینک کاتولیک های معمولی، نه فقط کشیشان تحصیل کرده، شروع به مطالعهٔ انجیل و تعلیم و تبلیغ کلام خدا بدون اقتدار کلیسا می کردند. والدوس، با الهام از درک تازه ای از زندگی مسیحیان نخستین، از تمام دارایی دیوی خود دست کشید و فقر اختیار کرد و شروع به موعظه به روش خودش نمود. پیروان مخلص بسیاری پیدا کرد که همهٔ آنها فقر اختیار کردند و در خیابان ها و دیگر معابر عمومی به موعظه پرداختند.
... [مشاهده متن کامل]
پتروس والدوس و پیروان مشتاقش، « «والدوسیان» با «مسکینان لیون»، چون عقیده داشتند هر مرد نیکی حق شنیدن اعترافات را دارد و سرانجام با برخی از شعایر کلیسا به مخالفت برخاستند، باعث رنجش کشیشان محلی و اسقف شدند. والدوسیان خشم کلیسای عمومی را نیز برانگیختند و در سال ۱۱۷۹ سراسقف لیون آنها را از موعظه منع کرد. بسیاری تکفیر شدند و برخی به بدعتگذاری متهم گشتند. برخی از والدوسیان فرانسه را ترک کردند و به اسپانیا رفتند و در آنجا به موعظه ادامه دادند. در آنجا آنها را زندانی کردند، در دادگاه های تفتیش عقاید به محاکمه کشیدند، و چندین تن را در سال ۱۲۱۲ در آراگون در چوبهٔ مرگ سوزانداند.
از جمله جنبه های شگفت انگیز اقامهٔ دعوا علیه والدوسیان این بود که آنها، برخلاف کاتارها، بدعتگذار نبودند. عقایدشان کاملاً در چارچوب جریان غالب سنت مسیحی باقی ماند، چون تلاش آنها بازگشت به شکل نخستین و خالص تر مسیحیت بود. در واقع، آرای پتروس والدوس از بسیاری جهات پیشگویی آرای دومینیکن ها و فرانسیسکن های اوایل قرن سیزدهم بود که شکنجه گر آنها شدند. والدوسیان برای کلیسا خطرناک بودند چون از وجدان خود پیروی می کردند. آنها از پذیرش قاعده فرمانبرداری امتناع می ورزیدند که برای کلیسا، اگر قرار بود تسلط خود را بر جامعه حفظ کند، خطرناک بود. «مسکینان لیون» به خاطر این استقلال روحی به عنوان دشمنان کلیسا محکوم شدند.
پتروس والدوس، بازرگان ثروتمند اما بی سواد اهل لیون فرانسه بود. در حدود سال ۱۱۷۰ والدوس با خبر شد که انجیل به فرانسه ترجمه شده است. اطرافیان والدوس اینک می توانستند انجیل را برای او به زبان خودش بخوانند. در گذشته، تنها کسانی که در لاتین مهارت داشتند می توانستند انجیل را بخوانند. این بدان معنا بود که اینک کاتولیک های معمولی، نه فقط کشیشان تحصیل کرده، شروع به مطالعهٔ انجیل و تعلیم و تبلیغ کلام خدا بدون اقتدار کلیسا می کردند. والدوس، با الهام از درک تازه ای از زندگی مسیحیان نخستین، از تمام دارایی دیوی خود دست کشید و فقر اختیار کرد و شروع به موعظه به روش خودش نمود. پیروان مخلص بسیاری پیدا کرد که همهٔ آنها فقر اختیار کردند و در خیابان ها و دیگر معابر عمومی به موعظه پرداختند.
... [مشاهده متن کامل]
پتروس والدوس و پیروان مشتاقش، « «والدوسیان» با «مسکینان لیون»، چون عقیده داشتند هر مرد نیکی حق شنیدن اعترافات را دارد و سرانجام با برخی از شعایر کلیسا به مخالفت برخاستند، باعث رنجش کشیشان محلی و اسقف شدند. والدوسیان خشم کلیسای عمومی را نیز برانگیختند و در سال ۱۱۷۹ سراسقف لیون آنها را از موعظه منع کرد. بسیاری تکفیر شدند و برخی به بدعتگذاری متهم گشتند. برخی از والدوسیان فرانسه را ترک کردند و به اسپانیا رفتند و در آنجا به موعظه ادامه دادند. در آنجا آنها را زندانی کردند، در دادگاه های تفتیش عقاید به محاکمه کشیدند، و چندین تن را در سال ۱۲۱۲ در آراگون در چوبهٔ مرگ سوزانداند.
از جمله جنبه های شگفت انگیز اقامهٔ دعوا علیه والدوسیان این بود که آنها، برخلاف کاتارها، بدعتگذار نبودند. عقایدشان کاملاً در چارچوب جریان غالب سنت مسیحی باقی ماند، چون تلاش آنها بازگشت به شکل نخستین و خالص تر مسیحیت بود. در واقع، آرای پتروس والدوس از بسیاری جهات پیشگویی آرای دومینیکن ها و فرانسیسکن های اوایل قرن سیزدهم بود که شکنجه گر آنها شدند. والدوسیان برای کلیسا خطرناک بودند چون از وجدان خود پیروی می کردند. آنها از پذیرش قاعده فرمانبرداری امتناع می ورزیدند که برای کلیسا، اگر قرار بود تسلط خود را بر جامعه حفظ کند، خطرناک بود. «مسکینان لیون» به خاطر این استقلال روحی به عنوان دشمنان کلیسا محکوم شدند.
