والتر هینتس ( به آلمانی: Walther Hinz ) ( متولد ۱۹ نوامبر ۱۹۰۶ در اشتوتگارت - درگذشت در ۱۲ نوامبر ۱۹۹۲ در گوتینگن ) یکی از دانشمندان شاخص در میان ده ها ایران شناس بزرگ آلمانی است که در دو سده گذشته، پژوهش های بنیادین و بی همتایی را به جهان ایران شناسی عرضه داشتند. هینتس ( ۱۹۰۶–۱۹۹۲ ) ایران شناسی پرکار و به ویژه متخصص خط و زبان های ایرانی و تمدن ایلام بود. او در بسیاری از حوزه های مطالعات ایرانی ( همچون تاریخ و تمدن هخامنشیان و ساسانیان، زرتشت شناسی، کتیبه شناسی، تاریخ صفویه و علم اوزان و مقادیر ) ، صاحب پژوهش هایی ناب و گسترده بود که در کتاب ها و مقاله های بی شماری از او منتشر شده اند. هر چند که بسیاری از این دستاوردها در میان ایرانیان به کلی ناشناخته و مهجور مانده است.
... [مشاهده متن کامل]
هینتس در خانواده ای بازرگان به دنیا آمد. او مطالعات روزنامه نگاری، اروپای شرقی شناسی، اسلاوشناسی در دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه مونیخ و دانشگاه پاریس یادگرفت. در ۱۹۳۰، او دکترای دانشگاه لایپزیگ را به خاطر رساله اش بر تاریخ فرهنگ روسیه در دوران تزار پیتر بزرگ ( ۱۹۳۳ ) بدست آورد. در حین تکمیل این تز بود که توجه او به طور فزاینده معطوف به ایران گردید و سبب شد که زمینه تحقیقاتش را به ایران شناسی تغییر دهد. معلم اصلی او در این زمینه تحقیق جدید، هانس هاینریش شدر بود که در ۱۹۳۱ از لایپزیگ به برلین مهاجرت کرد. بعد از اتمام مطالعاتش، هینتس در وزارت آموزش عهده دار مقام دولتی در برلین شد و در ۱۹۳۴ او استوارنامه شایستگی تدریس دانشگاه در مطالعات اسلامی را ( تحت مربی گری شدر ) بدست آورد. سرانجام در ۱۹۳۷، هینتس مقام پروفسور بدون کرسی ( از ۱۹۴۱، استاد تمام ) را در تاریخ و فرهنگ خاورمیانه در دانشگاه گوتینگن بدست آورد.
هینتس در جنگ جهانی دوم وارد ورماخت شد و از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ در ترکیه بسر برد و با استفاده از این فرصت مجموعه خطی کتابخانه استانبول را کاوید. او عضو اس آ و فدراسیون معلمان ناسیونال سوسیالیست آلمان بود.
او در جریان جنگ به عنوان یک افسر ضداطلاعاتی خدمت کرد و پس از جنگ مدتی مجبور به کار اجباری شد و در پی آن. به دلیل محرومیت او از تدریس توسط دولت نظامی بریتانیا، او مجبور به درآوردن خرج زندگی از راه شغلی دیگر شد. وی گاهی به عنوان مترجم و از ۱۹۵۰ به عنوان دبیر سیاسی روزنامه ای در گوتینگن شد. ( ۱۹۵۷_۱۹۵۰ ) . در سال ۱۹۵۷ دوباره استاد کرسی دار و رئیس بخش ایرانشناسی دانشگاه گوتینگن شد و تا هنگام بازنشستگی این مقام را با حیثیت و آوازهٔ جهانی حفظ کرده است. او سال بعد از دانشگاه تهران دکترای افتخاری دریافت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
هینتس در خانواده ای بازرگان به دنیا آمد. او مطالعات روزنامه نگاری، اروپای شرقی شناسی، اسلاوشناسی در دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه مونیخ و دانشگاه پاریس یادگرفت. در ۱۹۳۰، او دکترای دانشگاه لایپزیگ را به خاطر رساله اش بر تاریخ فرهنگ روسیه در دوران تزار پیتر بزرگ ( ۱۹۳۳ ) بدست آورد. در حین تکمیل این تز بود که توجه او به طور فزاینده معطوف به ایران گردید و سبب شد که زمینه تحقیقاتش را به ایران شناسی تغییر دهد. معلم اصلی او در این زمینه تحقیق جدید، هانس هاینریش شدر بود که در ۱۹۳۱ از لایپزیگ به برلین مهاجرت کرد. بعد از اتمام مطالعاتش، هینتس در وزارت آموزش عهده دار مقام دولتی در برلین شد و در ۱۹۳۴ او استوارنامه شایستگی تدریس دانشگاه در مطالعات اسلامی را ( تحت مربی گری شدر ) بدست آورد. سرانجام در ۱۹۳۷، هینتس مقام پروفسور بدون کرسی ( از ۱۹۴۱، استاد تمام ) را در تاریخ و فرهنگ خاورمیانه در دانشگاه گوتینگن بدست آورد.
هینتس در جنگ جهانی دوم وارد ورماخت شد و از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ در ترکیه بسر برد و با استفاده از این فرصت مجموعه خطی کتابخانه استانبول را کاوید. او عضو اس آ و فدراسیون معلمان ناسیونال سوسیالیست آلمان بود.
او در جریان جنگ به عنوان یک افسر ضداطلاعاتی خدمت کرد و پس از جنگ مدتی مجبور به کار اجباری شد و در پی آن. به دلیل محرومیت او از تدریس توسط دولت نظامی بریتانیا، او مجبور به درآوردن خرج زندگی از راه شغلی دیگر شد. وی گاهی به عنوان مترجم و از ۱۹۵۰ به عنوان دبیر سیاسی روزنامه ای در گوتینگن شد. ( ۱۹۵۷_۱۹۵۰ ) . در سال ۱۹۵۷ دوباره استاد کرسی دار و رئیس بخش ایرانشناسی دانشگاه گوتینگن شد و تا هنگام بازنشستگی این مقام را با حیثیت و آوازهٔ جهانی حفظ کرده است. او سال بعد از دانشگاه تهران دکترای افتخاری دریافت کرد.
