والتر فون در فوگلوایده

والتر فون دِر فوگل وایده ( آلمانی: Walther von der Vogelweide؛ حوالی ۱۱۷۰ – حوالی ۱۲۳۰ ) موسیقی دان، آهنگساز، شاعر، خواننده، ترانه سرا و نمایشنامه نویس بود که اشعار غنائی، ترانه های عاشقانه و ترانه های سیاسی به زبان آلمانی بالای میانه می سرود و می خواند. او را بزرگ ترین شاعر غنایی آلمانی پیش از یوهان ولفگانگ فون گوته می دانند. [ ۱] صدها آهنگ عاشقانه او به طور گسترده به عنوان اوج مینه زانگ ( ترانه ای عشق آلمانی قرون وسطایی ) در نظر گرفته می شود، و نوآوری های او جان تازه ای به سنت عشق شهسوارانه دمید. او همچنین اولین شاعر سیاسی بود که به زبان آلمانی نوشت، و اشعارش با حجم قابل توجهی از هجو، طنز، موعظه گری و طعنه و سخنان تند همراه است.
اطلاعات اندکی در مورد زندگی والتر وجود دارد. او خواننده ای دوره گرد بود که برای حامیان مادی و معنوی خود که از شاهزاده ها و دربارهای سلطنتی مختلف در ولایات و فرمانروایی های امپراتوری مقدس روم بودند، ترانه و موسیقی اجرا می کرد. او به ویژه با دربار دودمان بابنبرگ در وین مرتبط است. بعدها، فریدریش دوم، امپراتور مقدس روم یک تیول کوچک به او اهدا کرد.
آثار او در زمان خود و در نسل های بعدی به طور گسترده مورد تجلیل قرار گرفت - بسیاری از مایسترزینگرها از سبک ترانه سرایی او تقلید می کردند - و این موضوع سبب شد تا آثار او به طرز استثنایی و شگرفی در ۳۲ نسخه خطی از تمام نقاطی که زبان های آلمانی علیا در آنجا مرسوم بود، حفظ و به نسل های بعدی منتقل شود. بزرگ ترین مجموعه تکی در کدکس مانسه یافت می شود که حدود ۹۰ درصد از آهنگ های شناخته شده او را شامل می گردد. با این حال، اکثر نسخه های خطی مینه زانگ تنها متون و شعر ترانه را دربردارد و تنها تعداد انگشت شماری از ملودی های او باقی مانده است.