هاینریش آلفرد هرمان والتر فون براوخیچ ( به آلمانی: Heinrich Alfred Hermann Walther von Brauchitsch ) ( ۴ اکتبر ۱۸۸۱ – ۱۸ اکتبر ۱۹۴۸ ) یک نظامی و فیلدمارشال آلمانی در دوره رایش سوم بود که بین سال های ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ فرماندهی کل نیروی زمینی آلمان را بر عهده داشت.
... [مشاهده متن کامل]
والتر فون براوخیچ روز ۴ اکتبر سال ۱۸۸۱ در برلین زاده شد. از خاندانی از طبقه بالای اجتماعی با سابق بلند خدمت حکومتی در پروس بود. سال ۱۹۰۰ به عنوان افسر به هنگ نخبه ۳ پیاده نظام محافظ پیوست. سال بعد به هنگ ۳ توپخانه منتقل شد. سال ۱۹۰۴ به درجه سروان ترفیع گرفت. براوخیچ بین ساله های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۲ در دانشکده جنگ به تحصیل پرداخت و به عنوان افسر ستاد کل در برلین خدمت کرد. در جریان جنگ جهانی اول افسر ستادی چندین لشکر و سپاه بود. تا پایان جنگ به درجه سرگرد نائل آمد و نشان خاندان هوهن تسولرن و نشان درجه ۱ صلیب آهنین را دریافت کرد.
براوخیچ پس از جنگ به رایشسور پیوست. سال ۱۹۲۱ یک آتشبار توپخانه را فرماندهی کرد. از سال ۱۹۲۲ در دفتر نیرو ( عنوان پوششی ستاد کل ) به خدمت ادامه و رزمایش های نیروهای موتوریزه را صورت داد. سال ۱۹۲۵ با درجه سرهنگ دوم به فرماندهی یک گردان توپخانه در هنگ ۶ پیاده نظام رسید. سال ۱۹۲۷ رئیس ستاد منطقه نظامی شماره ۶ شد. پس چند جایگاه ستادی دیگر، سال ۱۹۲۸ درجه سرهنگ ترفیع گرفت. براوخیچ از سال ۱۹۳۰ مجدداً به دفتر نیرو بازگشت و مسئول بخش آموزش نیروی زمینی شد. در این موقعیت به درجه سرتیپی ترفیع گرفت. سال ۱۹۳۲ بازرس توپخانه بود. سال بعد به عنوان فرمانده منطقه نظامی شماره ۱ و لشکر یکم پیاده نظام در کونیگسبرگ، به درجه سرلشکری ترفیع گرفت.
براوخیچ سال ۱۹۳۵ به عنوان فرمانده سپاه ۱ در کونیکسبرک برگزیده شد و سال بعد به درجه سپهبد ( ژنرال توپخانه ) ترفیع گرفت. سال ۱۹۳۷ فرمانده گروه فرماندهی ۴ در لایپزیش بود. براوخیچ فردی نوآور در زمینه توپخانه به حساب می آمد و خود را محدود به عقاید سنتی نظامی نمی کرد. او نقش عمده ای در توسعه فلاک ۸٫۸ س م که به عنوان توپ ضد تانک نیز به کار گرفته شد، ایفا نمود.
برگزیده شدن براوخیچ به عنوان فرمانده کل نیروی زمینی آلمان صورتی از شگفتی داشت؛ چرا که چندان فردی پایبند و معتقد به اصول ناسیونال سوسیالیسم نشان نمی داد. به هر صورت با توجه به تشکیل فرماندهی عالی ورماخت، فرمانده کل نیروی زمینی دیگر همانند گذشته قدرتمند نبود. براوخیچ جهت پذیرش این انتصاب پیش از پایان مسئله بلومبرگ - فریچ، مورد انتقاد قرار گرفته است. عده ای معتقدند هدف او از پذیرش این جایگاه محافظت از نیروی زمینی در مقابل نفوذ عوامل سیاسی بود؛ به وجهی که همان سال ۱۹۳۸ به آدولف هیتلر گفت که دخالت غیرنظامیان در امور نظامی در هر صورت نتایج فاجعه باری خواهد داشت. به هر حال، براوخیچ تصور می کرد قادر به اداره هیتلر خواهد بود اما بعداً متوجه شخصیت غیرقابل سلطه پیشوا شد؛ به شکلی که بعدها در جایی نوشت: «هیتلر سرنوشت آلمان بود و نمی شد جلوی این سرنوشت ایستاد. » بدین ترتیب براوخیچ سعی نکرد از سد هیتلر بگذرد. او خود به مرور تضعیف شد و تسلط بر امور را از دست داد تا صرفاً به یک فرمانده نمادین بدل گردد. ضعف شخصیت، پیروزی های بزرگ هیتلر، حس وفاداری و نفوذ همسرش دلایل این مسئله دانسته شده است. از همین رو، در سخن اریش فون مانشتاین، براوخیچ «از جایگاه مشاور نظامی رئیس حکومت به فرمانده ای مطیع متعهد به تمکین بی چون وچرا تقلیل یافت. »
... [مشاهده متن کامل]
والتر فون براوخیچ روز ۴ اکتبر سال ۱۸۸۱ در برلین زاده شد. از خاندانی از طبقه بالای اجتماعی با سابق بلند خدمت حکومتی در پروس بود. سال ۱۹۰۰ به عنوان افسر به هنگ نخبه ۳ پیاده نظام محافظ پیوست. سال بعد به هنگ ۳ توپخانه منتقل شد. سال ۱۹۰۴ به درجه سروان ترفیع گرفت. براوخیچ بین ساله های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۲ در دانشکده جنگ به تحصیل پرداخت و به عنوان افسر ستاد کل در برلین خدمت کرد. در جریان جنگ جهانی اول افسر ستادی چندین لشکر و سپاه بود. تا پایان جنگ به درجه سرگرد نائل آمد و نشان خاندان هوهن تسولرن و نشان درجه ۱ صلیب آهنین را دریافت کرد.
براوخیچ پس از جنگ به رایشسور پیوست. سال ۱۹۲۱ یک آتشبار توپخانه را فرماندهی کرد. از سال ۱۹۲۲ در دفتر نیرو ( عنوان پوششی ستاد کل ) به خدمت ادامه و رزمایش های نیروهای موتوریزه را صورت داد. سال ۱۹۲۵ با درجه سرهنگ دوم به فرماندهی یک گردان توپخانه در هنگ ۶ پیاده نظام رسید. سال ۱۹۲۷ رئیس ستاد منطقه نظامی شماره ۶ شد. پس چند جایگاه ستادی دیگر، سال ۱۹۲۸ درجه سرهنگ ترفیع گرفت. براوخیچ از سال ۱۹۳۰ مجدداً به دفتر نیرو بازگشت و مسئول بخش آموزش نیروی زمینی شد. در این موقعیت به درجه سرتیپی ترفیع گرفت. سال ۱۹۳۲ بازرس توپخانه بود. سال بعد به عنوان فرمانده منطقه نظامی شماره ۱ و لشکر یکم پیاده نظام در کونیگسبرگ، به درجه سرلشکری ترفیع گرفت.
براوخیچ سال ۱۹۳۵ به عنوان فرمانده سپاه ۱ در کونیکسبرک برگزیده شد و سال بعد به درجه سپهبد ( ژنرال توپخانه ) ترفیع گرفت. سال ۱۹۳۷ فرمانده گروه فرماندهی ۴ در لایپزیش بود. براوخیچ فردی نوآور در زمینه توپخانه به حساب می آمد و خود را محدود به عقاید سنتی نظامی نمی کرد. او نقش عمده ای در توسعه فلاک ۸٫۸ س م که به عنوان توپ ضد تانک نیز به کار گرفته شد، ایفا نمود.
برگزیده شدن براوخیچ به عنوان فرمانده کل نیروی زمینی آلمان صورتی از شگفتی داشت؛ چرا که چندان فردی پایبند و معتقد به اصول ناسیونال سوسیالیسم نشان نمی داد. به هر صورت با توجه به تشکیل فرماندهی عالی ورماخت، فرمانده کل نیروی زمینی دیگر همانند گذشته قدرتمند نبود. براوخیچ جهت پذیرش این انتصاب پیش از پایان مسئله بلومبرگ - فریچ، مورد انتقاد قرار گرفته است. عده ای معتقدند هدف او از پذیرش این جایگاه محافظت از نیروی زمینی در مقابل نفوذ عوامل سیاسی بود؛ به وجهی که همان سال ۱۹۳۸ به آدولف هیتلر گفت که دخالت غیرنظامیان در امور نظامی در هر صورت نتایج فاجعه باری خواهد داشت. به هر حال، براوخیچ تصور می کرد قادر به اداره هیتلر خواهد بود اما بعداً متوجه شخصیت غیرقابل سلطه پیشوا شد؛ به شکلی که بعدها در جایی نوشت: «هیتلر سرنوشت آلمان بود و نمی شد جلوی این سرنوشت ایستاد. » بدین ترتیب براوخیچ سعی نکرد از سد هیتلر بگذرد. او خود به مرور تضعیف شد و تسلط بر امور را از دست داد تا صرفاً به یک فرمانده نمادین بدل گردد. ضعف شخصیت، پیروزی های بزرگ هیتلر، حس وفاداری و نفوذ همسرش دلایل این مسئله دانسته شده است. از همین رو، در سخن اریش فون مانشتاین، براوخیچ «از جایگاه مشاور نظامی رئیس حکومت به فرمانده ای مطیع متعهد به تمکین بی چون وچرا تقلیل یافت. »
