واقع گرایی سوسیالیستی

پاگیری رئالیسم سوسیالیستی را با جریان شکل گیری انقلاب های کارگری و ایجاد حکومت های سوسیالیستی همزمان می دانند. به عنوان نمونه بارز کاربرد این اصطلاح درباره جریان ادبی بعد از انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه است. رئالیسم سوسیالیستی ریشه های خود را در رئالیسم جستجو می کند و با اصالت دادن به روایت واقعیت مرکزیت توجه خود را به زندگی مردمان فرودست، بیان مشکلات طبقاتی و بعضاً روند مبارزات و انقلاب ها معطوف می کند. بنیان این مکتب بر تأکید بر کار است. کتاب های ولگا به خزر می ریزد اثر پیلنیاک و دُن آرام اثر شولوخف در این مکتب نوشته شده اند.
رئالیسم سوسیالیستی رویکرد زیبایی شناخته ای بود که در سال ۱۹۳۴ توسط کنگره نویسندگان شوروی طرح شد. ژدانف، از مقامات فرهنگی شوروی، موضوع را چنین تشریح می کند:
رفیق استالین از نویسندگان ما به عنوان مهندسان روح انسان ها نام برده است. معنای این حرف چیست؟ این عنوان چه وظایفی را برعهده ما می نهد؟ در وهله نخست این حرف بدان معناست که باید زندگی را شناخت تا بتوان آن را به درستی در آثار هنری به تصویر کشید؛ واقعیت را نه به شیوه ای مرده و مدرسی، نه صرفاً به مثابه «واقعیت عینی» بلکه در تکامل انقلابی اش می باید ترسم کرد.