وارگه

ممکن است واریا ارگ در طول زمان به وارگه تبدیل شده باشد .
چنانچه اهورامزدا به جم گفت : در جهان جسمانی زمستانی سرمای سخت خواهد آمد تو باید پناهگاهی برای خود بسازی ، توای جم باید یک ارگ فراهم سازی . . . .
برگرفته از کتاب بلخ در تاریخ ادب فارسی نوشته ی دکتر عابدینی

وارگه آرد به شبهای دراز بچه ها را دور هم ، با قصه ساز ( عبد العلی خسروی )
روزگار دلنشین مالمون یادس بخیر مردمون ساده پوش ایلمون یادس بخیر
دی بلال نَم دل ، خنیاگران بال رو مال ونون وارگه هرسالمون یادس بخیر
ما خاطره ی هزاره های کهنیم برجسته ترازجداره های کهنیم
درمذبح تاریخ غریبانه ی ایل فــــریاد بلنــد واره های کهنیم ( غلامعباس امانی )
مو دلُم جوش ایزنه سی دشتِ اَودار بهارِ دَم تَرَک وارگه بُنه وار
بهونا سیــاه و گپ اِوَرکشیــدن وارگه نو موارکی یک ِ که دیدن
بُنوارِ بَویل ای سر خپارُم گُوی رهدی زیاد داغت دارُم
دَم عید مال بارکُنو به وار چالا گوویل اسب و تفنگ اِرَهن به بالا ( فریبرز ظاهری بیرگانی )
حونه هاتون سی خوتون جای ایما " وار" وبهونه گَــــر و بَـردای صداقت مِنه کُــه بستر مُـونِه
( عباس ارشاد بختیاری )
بَندال کِی بُوم تا که زِ ای بند درارُم برف غم ای ملک گِرِهدِه بُنِه وارُم ( قهرمان محمدی )
اِرهدی مَه به ری دریای شوگار چینو که وَرده مالی تشنه دیدار
هزار ویک دلُم تَلواسه داره که کَی به وارگه صُحو ایوَنه بار ( حسین حسن زاده رهدار )
مو وَندُم مینِ وارگه جُل وجامِ کشیدُم ری به قبله دَس و پامِه ( کوروش کیانی قلعه سردی )
وارگه هر مال و ولاته گَشتُ جای نَرَهده به خدا مو نَشتُم ( علی اکبر مرادی پور )
آب از بالا جاری شد / وارگه از قافله ی راه باز ماند / لحظه به لحظه به گوش می رسد / بانگ بد فرجامی در وارگه. ( بهرام حاجی پور )
کوچ یعنی برزیری و تی به ره عاشقی و نِیَشتن به وارگه ( عباس حیدری نوروزی )
سه وارگه ره ایاهیم وانُهاتون اِنیم مِن هر دو تیمون جای پاتون ( داراب رئیسی )
مندیم مِنِ جا وارگه زداغت گِریوِستیم سُهدیم و بِرِشتیم و چی روغن اِتِکِستیم ( غلامعلی آسترکی )
دلُم ایخو که بِوینُم همه جا نومه خوتِه هر دو تیم به وارگه ها مَنده ی دیدار تونِه ( اصغرحسینی اردلی )
سی رسیدن وتوگُل ، دَس به قنوتُم مُوهَنی کُهِ تارازِ موُنی ، کوگِ کَلوتُم مُو هَنی . . .
شوق دیدار تو نا تَش مِنه جونم بِنیَر ور مِنهِ وارگهِ عشق، هیرد و تَلوتُم مو هَنی ( علی خدادادی )
زمستون مُرد و صحرا چل گل آبید صدا کوگون یکی وا بلبل آبید
زِهَر وارگه ایا ساز عروسی دلامون شادمون وا دُهُل آبید ( عباس نیک منش )
به بسم الله وُ گرگ به گُداره روییم جا وارگه هامون باز دواره
خد ا روزی نیاره کِر نشینیم به چل وارگه ها بهون نبینیم ( سریاداودی )

ییلاقی بوده وبه اصلاح محلی به وهارگاه یا بهارگاه برگشتن نام گرفته که کم کم به وارگه خلاصه شده است. عزت الله حکیمی دهیار وارگه