وارْهول، اَنْدی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)(Warhol, Andy)
تک چهره مائو، اثر لندی وارهول
(نام اصلی: اندرو وارهولا) نقاش و فیلم ساز پاپ امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی های کنسرو کمبل، و بطری های کوکاکولا، و ستارگان سینما به شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک اسکرین پدید آورد. دختران چلسی (۱۹۶۶) و آشغال (۱۹۷۰) ازجمله فیلم های اوست. وارهول در پیتسبورگ به دنیا آمد، و همان جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان ها انداخت. وارهول در اوایل، عکس هایی را به منابع خود می افزود و آن ها را به صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می کرد، عکس های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه های تکان دهنده ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی آزاری مانند گاوها و گل ها. تکرار عکس هایی روی بوم که قبلاً به طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم وبیش دل بخواه، نتایج فوق العاده چند پهلویی را به بار می آورد؛ شماری از این زمره آثارش در موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می شود، ازجمله تک چهرۀ مائو (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله ای که یک فمینیست تندرو با نام والری سولاناس به او شلیک کرد، جان سالم به در برد. فیلم های او که اولینِ آن ها خواب (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن ها بد (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس) (۱۹۷۵)، و پاپیسم (۱۹۸۰). در ۱۹۹۴ موزه ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.
تک چهره مائو، اثر لندی وارهول
(نام اصلی: اندرو وارهولا) نقاش و فیلم ساز پاپ امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی های کنسرو کمبل، و بطری های کوکاکولا، و ستارگان سینما به شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک اسکرین پدید آورد. دختران چلسی (۱۹۶۶) و آشغال (۱۹۷۰) ازجمله فیلم های اوست. وارهول در پیتسبورگ به دنیا آمد، و همان جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان ها انداخت. وارهول در اوایل، عکس هایی را به منابع خود می افزود و آن ها را به صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می کرد، عکس های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه های تکان دهنده ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی آزاری مانند گاوها و گل ها. تکرار عکس هایی روی بوم که قبلاً به طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم وبیش دل بخواه، نتایج فوق العاده چند پهلویی را به بار می آورد؛ شماری از این زمره آثارش در موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می شود، ازجمله تک چهرۀ مائو (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله ای که یک فمینیست تندرو با نام والری سولاناس به او شلیک کرد، جان سالم به در برد. فیلم های او که اولینِ آن ها خواب (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن ها بد (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس) (۱۹۷۵)، و پاپیسم (۱۹۸۰). در ۱۹۹۴ موزه ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.
wikijoo: وارهول،_اندی_(۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)