وارغن

۲. کلمه غن که۱. شکل خاصی که اصطلاحاً سفیدی و شکل یک چیز رو در کلمه تداعی می کنه و۲. غن یعنی سفیدی قند و براقی یک چیز یا شکل قندان های قدیمی مد نظر بود و ۳. غن وقتی با وار استفاده میشه یعنی نره جوان که فوکل داره و ی تاج پر مانند که لک ها بهش پوپ میگن هست برخی موارد قندی پوپ هم استفاده میشه
و در کل وارغن یعنی مرغ جوان که ی پر تاج مانند زیبا روی سرش خودنمایی می کنه و کلمه وار و کله شیر یعنی مرغ جوان و خروس

در دانش بیکران مرحوم ابراهیم پور داود که علامه دهخدا به گفته ی او استناد کرده شکی نیست اما آقای پور داود این اصل اولیه ی ریشه شناسی را ندیده گرفته که ریشه ی ور دهها معنی مختلف دارد که فقط یکی از آنها بال یا بهتر بگوییم پر است و ایشان نباید فقط این معنی را از ور برداشت میکرده ، به اضافه ی اینکه کلمه ی وارغن کلمه ی بسیط است نه مرکب از دو بخش که ایشان غن را هم با جن به معنی زدن یکی گرفته است ، پس معنی بالزن کاملا اشتباه است به علاوه ی اینکه خود معنی نشان میدهد که بالزن نمیتواند نام و اسم یک پرنده ی خاص باشد بلکه صفتیست برای تمام پرندگان . به نظر من کلاغ معنی مناسبتری برای وارغن است ، چرا که این پرنده برای آریاییان توتم و مقدس بوده است و اگر کلمه را وراغن بخوانیم آنوقت میتوانسته طبق قواعد آواشناسی به کلاغ هم تبدیل شود.