وارْبورگ، اوتو هاینریش (۱۸۸۳ـ۱۹۷۰)(Warburg, Otto Heinrich)
وارْبورگ، اوتو هاینریش
زیست شیمی دان آلمانی. به سبب کشف آنزیم های تنفسی، که یاخته ها را قادر به فرآوری اکسیژن می سازد، به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۳۱ دست یافت. در ۱۹۲۳، فشارسنج حساسی ابداع کرد که قادر به اندازه گیری میزان جذب اکسیژن بافت های تنفس کننده بود. با سنجش میزان جذب اکسیژن یاخته ها در شرایط متفاوت، توانست نشان دهد که یاخته ها آنزیم های معروف به سیتوکروم ها را در فرآوری اکسیژن به کار می گیرند. سپس، سازوکار تبدیل انرژی نورانی به انرژی شیمیایی را در فتوسنتز کشف کرد. همچنین، نشان داد که یاخته های سرطانی کمتر از یاخته های عادی اکسیژن مصرف می کنند. واربورگ در فرایبورگ بریسگاو زاده شد و در برلین و هایدلبرگ درس خواند. در ۱۹۱۳، به انستیتوی فیزیولوژی یاخته ای کایزر (قیصر) ویلهلم، ماکس پلانک فعلی، در برلین رفت و در ۱۹۱۸، استاد و در ۱۹۳۱، مدیر آن جا شد. در ۱۹۴۱، به سبب یهودی بودن از کار برکنار شد، ولی به سبب اعتبار بین المللی اش به کار بازگشت. در ۱۹۴۴، برای دومین بار نامزد جایزۀ نوبل شد، ولی قوانین نازی ها او را از پذیرش جایزۀ نوبل منع کرد. واربورگ کشف کرد که هم در سیستم های زغالی و هم در یاخته های زنده، جذب اکسیژن در حضور سیانور یا سولفید هیدروژن، که با فلزات سنگین ترکیب می شود، مهار می شود. همچنین، نشان داد که در تاریکی، منواکسید کربن مانع تنفس مخمر می شود، در حالی که در روشنایی چنین اثری ندارد. او می دانست که فلزات سنگین با منواکسید کربن ترکیباتی می سازند و ترکیب آهن در حضور نور تجزیه می شود. این امر وجود نوعی آنزیم تنفسی حاوی آهن را تأیید می کرد.
وارْبورگ، اوتو هاینریش
زیست شیمی دان آلمانی. به سبب کشف آنزیم های تنفسی، که یاخته ها را قادر به فرآوری اکسیژن می سازد، به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۳۱ دست یافت. در ۱۹۲۳، فشارسنج حساسی ابداع کرد که قادر به اندازه گیری میزان جذب اکسیژن بافت های تنفس کننده بود. با سنجش میزان جذب اکسیژن یاخته ها در شرایط متفاوت، توانست نشان دهد که یاخته ها آنزیم های معروف به سیتوکروم ها را در فرآوری اکسیژن به کار می گیرند. سپس، سازوکار تبدیل انرژی نورانی به انرژی شیمیایی را در فتوسنتز کشف کرد. همچنین، نشان داد که یاخته های سرطانی کمتر از یاخته های عادی اکسیژن مصرف می کنند. واربورگ در فرایبورگ بریسگاو زاده شد و در برلین و هایدلبرگ درس خواند. در ۱۹۱۳، به انستیتوی فیزیولوژی یاخته ای کایزر (قیصر) ویلهلم، ماکس پلانک فعلی، در برلین رفت و در ۱۹۱۸، استاد و در ۱۹۳۱، مدیر آن جا شد. در ۱۹۴۱، به سبب یهودی بودن از کار برکنار شد، ولی به سبب اعتبار بین المللی اش به کار بازگشت. در ۱۹۴۴، برای دومین بار نامزد جایزۀ نوبل شد، ولی قوانین نازی ها او را از پذیرش جایزۀ نوبل منع کرد. واربورگ کشف کرد که هم در سیستم های زغالی و هم در یاخته های زنده، جذب اکسیژن در حضور سیانور یا سولفید هیدروژن، که با فلزات سنگین ترکیب می شود، مهار می شود. همچنین، نشان داد که در تاریکی، منواکسید کربن مانع تنفس مخمر می شود، در حالی که در روشنایی چنین اثری ندارد. او می دانست که فلزات سنگین با منواکسید کربن ترکیباتی می سازند و ترکیب آهن در حضور نور تجزیه می شود. این امر وجود نوعی آنزیم تنفسی حاوی آهن را تأیید می کرد.
wikijoo: واربورگ،_اوتو_هاینریش_(۱۸۸۳ـ۱۹۷۰)