وائلی احمد

[ویکی نور] احمد وائلی خطیب شهیر، شاعر و نویسنده توانا در 17 ربیع الاول 1342ق در نجف اشرف دیده به جهان گشود.
پس از فراگیری ادبیات، برای آموختن سطوح به «منتدی النشر» رفت و نزد اساتیدی چون: سید محمدتقی حکیم، شیخ محمدحسین مظفر، شیخ محمدتقی ایروانی، شیخ هادی قرشی، شیخ علی سماکه، شیخ علی ثامر و شیخ حسین زایردهام سطوح عالیه را آموخت و در حکمت و فلسفه پیش شیخ علی کاشف الغطاء و در فن منبر و خطابه هم کنار سید باقر سلیمون تلمذ کرد. سپس به «کلیة الفقه» رفت و پس از فراغت از تحصیل در آن، به بغداد رفت و در سال 1389ق از دانشگاه بغداد ، فوق لیسانس دریافت کرد. او سپس به قاهره رفت و از دانشگاه قاهره در سال 1392ق به اخذ دکترا نائل آمد . سپس به عراق بازگشت و تبلیغ دینی خود را از طریق وعظ و خطابه آغاز کرد. او در این زمان یکی از خطبای مشهور عراق بود و نامش در میادین شعر و ادب و مواقف نظم و انشاء و خطابه در جهان عرب، طنین انداز بود و علاوه بر آن، مجالس متعدد در مباحث عقاید و تاریخ و حدیث و فقه و تفسیر داشت و اشعارش در مجلات عربی به چاپ می رسید.
وائلی در خطبه خواندن نوآوری و شیوه خاصی داشت و به روش معمولی منبر نمی رفت و چنان تحول چشمگیری در این زمینه ایجاد نمود که شیوه او، الگوی خطیبان بعد قرار گرفت. وائلی یک دوره سیاسی پر از حوادث و مخصوصاً در دو دهه 40 و 50 از تاریخ معاصر را پشت سر گذاشته و در آن دوره موضع گیری هایی را از آن خود ثبت نمود و نقش برجسته ای در جنبش اصلاح سیاسی و فکری عراق به یادگاری گذاشت. شعر نزد وائلی جنبه تفریح و ذوق و دوست داشتن نداشت بلکه او برای شعر رسالت بزرگی در پیام رسانی و ارشاد قائل بود و معتقد بود شاعر متعهد باید پیام رسان و راهنما باشد؛ همان طور که منبر دارای رسالت است شعر نیز دارای نقش و رسالت است. وی به وسیله شعر بر بسیاری از جریانات و امور سیاسی و اجتماعی تأثیر گذاشت؛ بنابراین قصائد زیادی در امور سیاسی دارد. او موفق شد به وسیله شعر با خواسته های مردم همراهی کند و با حکومت های پی درپی عراق مقابله نماید.
قصیده «خواب های کاذب» در مورد سوسیالیست ها و شعارهای آنان، قصیده «با رودخانه تایمز» درباره اشغال عراق توسط بریتانیا، قصیده «بغداد» درباره اوضاع نابسامان عراق در سایه حکومت بعثی ها و همچنین قصاید دیگری درباره فلسطین و دیگر مشکلات عرب ها و مسلمانان از مهم ترین اشعار سیاسی اوست.
ایشان بعدازاینکه وضع سیاسی عراق در سال 1978 برایش خطرآفرین شد، از عراق هجرت نمود و در دمشق مستقر شد و بعد از ورود نیروی های متحد به عراق و سقوط حکومت صدام در سال 2002 به عراق باز گشت.
وی در 82 سالگی در روز چهارشنبه 17 جمادی الاول 1424ق (2002م) بدرود حیات گفت.