هیپرکلرمی

هیپرکلرمی ( انگلیسی: Hyperchloremia ) یک اختلال الکترولیتی است که در آن سطح یون های کلرید در خون افزایش می یابد. [ ۱] محدوده طبیعی سرم برای کلرید ۹۶ تا ۱۰۶ میلی اکی والان در لیتر است، [ ۲] بنابراین سطوح کلرید بالای ۱۱۰ میلی اکی والان در لیتر معمولاً نشان دهنده اختلال عملکرد کلیه است زیرا تنظیم کننده غلظت کلرید است. در حال حاضر هیچ علامت خاصی از هیپرکلرمی وجود ندارد. با این حال، می تواند تحت تأثیر ناهنجاری های متعددی باشد که باعث از دست دادن مایع بدون الکترولیت، از دست دادن مایع هیپوتونیک یا افزایش تجویز کلرید سدیم می شود. این ناهنجاری ها ناشی از اسهال، استفراغ، افزایش مصرف کلرید سدیم، اختلال عملکرد کلیوی، استفاده از دیورتیک ها و دیابت است. هیپرکلرمی را نباید با اسیدوز متابولیک هیپرکلرمیک اشتباه گرفت زیرا اسیدوز متابولیک هیپرکلرمیک با دو تغییر عمده مشخص می شود: کاهش pH خون و سطوح بی کربنات و همچنین افزایش سطح کلرید خون. [ ۳] در عوض، افراد مبتلا به اسیدوز متابولیک هیپرکلرمیک معمولا مستعد هیپرکلرمی هستند.
شیوع هیپرکلرمی در محیط های بیمارستانی در زمینه پزشکی مورد پژوهش قرار گرفته است زیرا یکی از منابع اصلی درمان در بیمارستان ها تجویز محلول نمکی است. پیش از این، مدل های حیوانی با کلرید بالا نشانگرهای التهابی، تغییرات فشار خون، افزایش انقباض عروق کلیوی و جریان خون کلیوی کمتر و همچنین در فیلتراسیون گلومرول را نشان می دادند، که همه اینها محققان را بر آن می دارد تا بررسی کنند که آیا این تغییرات یا موارد دیگر ممکن است در بیماران وجود داشته باشد یا خیر. برخی از مطالعات ارتباط احتمالی بین افزایش سطح کلرید و مرگ یا آسیب حاد کلیوی را در بیماران شدیداً بیمار که ممکن است به بیمارستان مراجعه کنند یا ویزیت های طولانی مدت داشته باشند، گزارش کرده اند. مطالعات دیگری وجود دارد که هیچ رابطه ای پیدا نکرده است.