هیپرپلازی آندومتر ( به انگلیسی: Endometrial hyperplasia ) یک وضعیت تکثیر بیش از حد سلول های آندومتر یا پوشش داخلی رحم است.
در بیشتر موارد هیپرپلازی آندومتر ناشی از سطوح بالای استروژن، همراه با سطوح ناکافی هورمون های پروژسترون مانند است که معمولاً با اثرات تکثیر استروژن بر این بافت مقابله می کند. ممکن است در مواردی، از جمله چاقی، سندرم تخمدان پلی کیستیک، تومورهای تولیدکننده استروژن ( مثلاً تومور سلولی گرانولوزا ) و فرمول های خاصی از درمان جایگزین استروژن رخ دهد.
... [مشاهده متن کامل]
هیپرپلازی آندومتر همراه با آتیپی یک عامل خطر مهم برای ایجاد یا حتی وجود همزمان سرطان آندومتر است، بنابراین کنترل دقیق و درمان زنان مبتلا به این اختلال ضروری است.
مانند سایر اختلالات هیپرپلاستیک، هیپرپلازی آندومتر در ابتدا نشان دهنده یک پاسخ فیزیولوژیکی بافت آندومتر به اقدامات محرک رشد استروژن است. با این حال، سلول های تشکیل دهنده غدد آندومتر هیپرپلاستیک نیز ممکن است در طول زمان دچار تغییراتی شوند که آنها را مستعد تبدیل سرطانی می کند. چندین نوع هیستوپاتولوژی هیپرپلازی آندومتر با پیامدهای درمانی و پیش آگهی متفاوت برای پاتولوژیست قابل تشخیص است.
رایج ترین سیستم طبقه بندی مورد استفاده برای هیپرپلازی آندومتر، سیستم سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) است که قبلاً دارای چهار دسته بود:
• هیپرپلازی ساده بدون آتیپی
• هیپرپلازی پیچیده بدون آتیپی
• هیپرپلازی آتیپیک ساده
• هیپرپلازی آتیپیک پیچیده.
در سال ۲۰۱۴، WHO سیستم طبقه بندی را به روز کرد و تمایز بین هیپرپلازی ساده یا پیچیده را حذف کرد، در عوض فقط در مورد وجود یا عدم وجود آتیپی طبقه بندی را توضیح داد.
• هیپرپلازی آندومتر ( ساده یا پیچیده ) - بی نظمی و گسترش کیستیک غدد ( ساده ) یا شلوغی و جوانه زدن غدد ( پیچیده ) بدون تغییرات نگران کننده در ظاهر تک تک سلول های غده. در یک مطالعه، ۱٫۶ درصد از بیمارانی که با این ناهنجاری ها تشخیص داده شدند، در نهایت به سرطان آندومتر مبتلا شدند.
• هیپرپلازی آتیپیک آندومتر ( ساده یا پیچیده ) - تغییرات ساده یا پیچیده معماری، با تغییرات نگران کننده ( آتیپیک ) در سلول های غده، از جمله لایه بندی سلولی، تافت شدن، از دست دادن قطبیت هسته ای، هسته های بزرگ شده و افزایش فعالیت میتوزی. این تغییرات مشابه تغییراتی است که در سلول های سرطانی واقعی مشاهده می شود، اما هیپرپلازی آتیپیک تهاجم به بافت های همبند را نشان نمی دهد که مشخصه تعیین کننده سرطان است. مطالعه قبلی نشان داد که ۲۲ درصد از بیماران مبتلا به هیپرپلازی آتیپیک در نهایت به سرطان مبتلا شدند.
در بیشتر موارد هیپرپلازی آندومتر ناشی از سطوح بالای استروژن، همراه با سطوح ناکافی هورمون های پروژسترون مانند است که معمولاً با اثرات تکثیر استروژن بر این بافت مقابله می کند. ممکن است در مواردی، از جمله چاقی، سندرم تخمدان پلی کیستیک، تومورهای تولیدکننده استروژن ( مثلاً تومور سلولی گرانولوزا ) و فرمول های خاصی از درمان جایگزین استروژن رخ دهد.
... [مشاهده متن کامل]
هیپرپلازی آندومتر همراه با آتیپی یک عامل خطر مهم برای ایجاد یا حتی وجود همزمان سرطان آندومتر است، بنابراین کنترل دقیق و درمان زنان مبتلا به این اختلال ضروری است.
مانند سایر اختلالات هیپرپلاستیک، هیپرپلازی آندومتر در ابتدا نشان دهنده یک پاسخ فیزیولوژیکی بافت آندومتر به اقدامات محرک رشد استروژن است. با این حال، سلول های تشکیل دهنده غدد آندومتر هیپرپلاستیک نیز ممکن است در طول زمان دچار تغییراتی شوند که آنها را مستعد تبدیل سرطانی می کند. چندین نوع هیستوپاتولوژی هیپرپلازی آندومتر با پیامدهای درمانی و پیش آگهی متفاوت برای پاتولوژیست قابل تشخیص است.
رایج ترین سیستم طبقه بندی مورد استفاده برای هیپرپلازی آندومتر، سیستم سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) است که قبلاً دارای چهار دسته بود:
• هیپرپلازی ساده بدون آتیپی
• هیپرپلازی پیچیده بدون آتیپی
• هیپرپلازی آتیپیک ساده
• هیپرپلازی آتیپیک پیچیده.
در سال ۲۰۱۴، WHO سیستم طبقه بندی را به روز کرد و تمایز بین هیپرپلازی ساده یا پیچیده را حذف کرد، در عوض فقط در مورد وجود یا عدم وجود آتیپی طبقه بندی را توضیح داد.
• هیپرپلازی آندومتر ( ساده یا پیچیده ) - بی نظمی و گسترش کیستیک غدد ( ساده ) یا شلوغی و جوانه زدن غدد ( پیچیده ) بدون تغییرات نگران کننده در ظاهر تک تک سلول های غده. در یک مطالعه، ۱٫۶ درصد از بیمارانی که با این ناهنجاری ها تشخیص داده شدند، در نهایت به سرطان آندومتر مبتلا شدند.
• هیپرپلازی آتیپیک آندومتر ( ساده یا پیچیده ) - تغییرات ساده یا پیچیده معماری، با تغییرات نگران کننده ( آتیپیک ) در سلول های غده، از جمله لایه بندی سلولی، تافت شدن، از دست دادن قطبیت هسته ای، هسته های بزرگ شده و افزایش فعالیت میتوزی. این تغییرات مشابه تغییراتی است که در سلول های سرطانی واقعی مشاهده می شود، اما هیپرپلازی آتیپیک تهاجم به بافت های همبند را نشان نمی دهد که مشخصه تعیین کننده سرطان است. مطالعه قبلی نشان داد که ۲۲ درصد از بیماران مبتلا به هیپرپلازی آتیپیک در نهایت به سرطان مبتلا شدند.
