هایپرناترمی یا هیپرناترمی برخلاف ناتریورز ( Natriuresis ) مرحله دفع سدیم در ادرار از طریق عمل کلیه هاست که طی آن بازجذب سدیم کمتر شده و در نتیجه سدیم بیشتر دفع می شود. برای جبران این حالت بازخورد خودش فعال شده وبا تحریک CRH هیپوتالاموس و آن نیز تحریک ACTH هیپوفیز، باعث تحریک و ترشح آلدوسترون از بخش قشری فوق کلیه می شود. آلدسترون باعث جذب سدیم و آب بیشتر توسط کلیه ها می شود. یعنی آلدسترون باعث مهار ناتریورز می شود. ناتریورز غلظت سدیم در خون را کاهش می دهد و همچنین تمایل به کاهش حجم خون به دلیل نیروهای اسمزی آب را دنبال دفع سدیم از گردش خون بدن از طریق ادرار است. بسیاری از داروهای دیورتیک استفاده از این مکانیسم برای درمان شرایط پزشکی مانند هیپرناترمی و فشار خون بالا تجویز می شود.
... [مشاهده متن کامل]
هیپرناترمی پایدار معمولاً زمانی رخ می دهد که تشنگی یا دسترسی مستقل به آب مختل شود. در نتیجه، کسانی که بیشتر در معرض خطر هستند عبارتند از:
- بیماران مسن : معمولاً با ناتوانی یا بیماری تب همراه است.
- نوزادان: در معرض خطر اسهال و تغذیه ناکافی با شیر مادر، جایی که شیر ضعیف یا مادر بی تجربه وجود دارد. کم آبی Hypernatraemic ثانویه به تغذیه انحصاری با شیر مادر یک مشکل به طور فزاینده شناخته شده است. تخمین های شیوع از ۱ در ۲۰۰ تا ۱ در ۱۴۰۰ نوزاد است.
- بیماران با وضعیت ذهنی تغییر یافته مانند زوال عقل یا افسردگی شدید یا سایر اختلالات روان پزشکی
- کسانی که دارای ضایعات هیپوتالاموس هستند که بر حس تشنگی ( آدیپسی ) تأثیر می گذارد.
- کسانی که انواع بیماری های کلیوی ژنتیکی و اکتسابی حاد دارند که باعث آسیب حاد کلیه و در نتیجه ناتوانی در تمرکز ادرار یا وابستگی به مایعات داخل وریدی می شود.
- اسهال و استفراغ
- تب و تعریق بیش از حد
- سوختگی شدید
- تنفس بسیار سریع
- داروهای ادرارآور
- افزایش سطح گلوکز خون ( مانند دیابت نوع ۲ درمان نشده )
- افزایش آلدوسترون
- دیابت بی مزه ( Diabetes insipidus )
علائم:
افراد مبتلا به هایپرناترمی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند، به خصوص اگر غلظت سدیم به تدریج افزایش یافته باشد.
در نوزادان، هایپرناترمی ممکن است علائمی مانندافزایش سرعت تنفس، ضعف عضلانی، بی حالی، بی خوابی، ، گریه ی طولانی مدت، و کما
بزرگسالان مبتلا به هایپرناترمی ممکن است علائم متفاوتی داشته باشند، مانندافزایش تشنگی، تهوع و استفراغ، بی قراری و ضعف عضلانی
درمان:
درمان هایپرناترمی تا حدودی به علت زمینه ای بستگی دارد. مهم است که به هر چیزی که باعث افزایش سدیم شده است، توجه شود. برای مثال، فردی که مبتلا به دیابت بی مزه مرکزی ( central diabetes insipidus ) است ممکن است نیاز به درمان با دسموپرسین داشته باشد. ارزیابی این که آیا یک دارو ممکن است علت هیپرناترمی باشد یا خیر نیز مهم است.
جبران مایعات از دست رفته هم بسیار مهم است. گاهی اوقات می توان این کار را فقط به صورت خوراکی انجام داد. در مواقع دیگر، فرد نیاز به دریافت مایعات داخل وریدی برای افزایش مقدار آب در خون ( و در نتیجه کاهش غلظت سدیم ) دارد.
مهم است که تیم پزشکی، هایپرناترمی را به تدریج اصلاح کند. درمان خیلی سریع هیپرناترمی، می تواند در برخی موارد باعث تورم مغز شود. تشنج یکی دیگر از خطرات احتمالی است؛ بنابراین بسیار مهم است که تیم مراقبت های بهداشتی به بدن فرصتی برای سازگاری بدهد. در افرادی که نوعی هیپرناترمی داشتند که در یک دوره ی زمانی طولانی ایجاد شده بود، درمان با مایعات باید تدریجی تر از افرادی باشد که سریع تر به آن مبتلا شدند.
... [مشاهده متن کامل]
هیپرناترمی پایدار معمولاً زمانی رخ می دهد که تشنگی یا دسترسی مستقل به آب مختل شود. در نتیجه، کسانی که بیشتر در معرض خطر هستند عبارتند از:
- بیماران مسن : معمولاً با ناتوانی یا بیماری تب همراه است.
- نوزادان: در معرض خطر اسهال و تغذیه ناکافی با شیر مادر، جایی که شیر ضعیف یا مادر بی تجربه وجود دارد. کم آبی Hypernatraemic ثانویه به تغذیه انحصاری با شیر مادر یک مشکل به طور فزاینده شناخته شده است. تخمین های شیوع از ۱ در ۲۰۰ تا ۱ در ۱۴۰۰ نوزاد است.
- بیماران با وضعیت ذهنی تغییر یافته مانند زوال عقل یا افسردگی شدید یا سایر اختلالات روان پزشکی
- کسانی که دارای ضایعات هیپوتالاموس هستند که بر حس تشنگی ( آدیپسی ) تأثیر می گذارد.
- کسانی که انواع بیماری های کلیوی ژنتیکی و اکتسابی حاد دارند که باعث آسیب حاد کلیه و در نتیجه ناتوانی در تمرکز ادرار یا وابستگی به مایعات داخل وریدی می شود.
- اسهال و استفراغ
- تب و تعریق بیش از حد
- سوختگی شدید
- تنفس بسیار سریع
- داروهای ادرارآور
- افزایش سطح گلوکز خون ( مانند دیابت نوع ۲ درمان نشده )
- افزایش آلدوسترون
- دیابت بی مزه ( Diabetes insipidus )
علائم:
افراد مبتلا به هایپرناترمی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند، به خصوص اگر غلظت سدیم به تدریج افزایش یافته باشد.
در نوزادان، هایپرناترمی ممکن است علائمی مانندافزایش سرعت تنفس، ضعف عضلانی، بی حالی، بی خوابی، ، گریه ی طولانی مدت، و کما
بزرگسالان مبتلا به هایپرناترمی ممکن است علائم متفاوتی داشته باشند، مانندافزایش تشنگی، تهوع و استفراغ، بی قراری و ضعف عضلانی
درمان:
درمان هایپرناترمی تا حدودی به علت زمینه ای بستگی دارد. مهم است که به هر چیزی که باعث افزایش سدیم شده است، توجه شود. برای مثال، فردی که مبتلا به دیابت بی مزه مرکزی ( central diabetes insipidus ) است ممکن است نیاز به درمان با دسموپرسین داشته باشد. ارزیابی این که آیا یک دارو ممکن است علت هیپرناترمی باشد یا خیر نیز مهم است.
جبران مایعات از دست رفته هم بسیار مهم است. گاهی اوقات می توان این کار را فقط به صورت خوراکی انجام داد. در مواقع دیگر، فرد نیاز به دریافت مایعات داخل وریدی برای افزایش مقدار آب در خون ( و در نتیجه کاهش غلظت سدیم ) دارد.
مهم است که تیم پزشکی، هایپرناترمی را به تدریج اصلاح کند. درمان خیلی سریع هیپرناترمی، می تواند در برخی موارد باعث تورم مغز شود. تشنج یکی دیگر از خطرات احتمالی است؛ بنابراین بسیار مهم است که تیم مراقبت های بهداشتی به بدن فرصتی برای سازگاری بدهد. در افرادی که نوعی هیپرناترمی داشتند که در یک دوره ی زمانی طولانی ایجاد شده بود، درمان با مایعات باید تدریجی تر از افرادی باشد که سریع تر به آن مبتلا شدند.
افزایش سدیم خون