هیلاری پاتنم

هیلاری وایتهال پاتنم ( به انگلیسی: Hilary Whitehall Putnam ) ( ۱۹۲۶ - ۲۰۱۶ ) یک فیلسوف، ریاضی دان و آمریکایی یهودی تبار است که بیشتر به خاطر فعالیت هایش در حوزهٔ فلسفه تحلیلی در دههٔ ۶۰ میلادی به خصوص بر روی فلسفه ذهن، فلسفه زبان و فلسفه علم معروف است.
هیلاری وایتهال پاتنم در ۳۱ ژوئیه ۱۹۲۶ در شیکاگو، ایلینوی چشم به جهان گشود. تا ۱۹۳۴ که با خانواده اش به ایالات متحده آمریکا بازگشت در فرانسه زندگی کرد. مادرش یک یهودی و پدر وی نویسنده و مترجمی سرشناس با تمایلات کمونیستی بود. پاتنم در سال ۱۹۴۸ موفق به اخذ مدرک کارشناسی در فلسفه و ریاضیات از دانشگاه پنسیلوانیا شد. سپس تحصیلات تکمیلی اش را ابتدا در دانشگاه هاروارد و سپس در دانشگاه یو سی ال ای گذراند و در سال ۱۹۵۱ فارغ التحصیل شد. استادان او هانس رایشنباخ و رودلف کارنپ هر دو از پوزیتیویست های منطقی بودند، یعنی همان مکتبی که رد دیدگاه های آن، از تلاش های اصلی پاتنم بود. [ ۱]
وی نخست به تدریس فلسفه در دانشگاه نورث وسترن مشغول شد و سپس به دانشگاه پرینستون، جایی که رودلف کارنپ و گئورگ کرایزل ( به انگلیسی: Georg Kreisel ) ، استادان برجسته حوزهٔ منطق ریاضی، به تدریس اشتغال داشتند نقل مکان کرد و اقبال همکاری و آموختن از ایشان را یافت. پاتنم در سال ۱۹۶۲ با روث آنا ژاکوب ( به انگلیسی: Ruth Anna Jacobs ) که خود از مفسران مهم سنت پراگماتیسم آمریکایی در دانشگاه کالیفرنیا بود ازدواج کرد. وی سال هایی را هم به آموزش فلسفه علم در مؤسسه فناوری ماساچوست گذراند و از آن پس تا هنگام بازنشستگی به تدریس در مقام استاد فلسفه در دانشگاه هاروارد خدمت نمود.
تا پیش از دهه هفتاد، در فلسفه علم از طرفداران اصلی رئالیسم علمی محسوب می شد. برهان معجزه نبودن او مطرح می کند که موفقیت علم تنها با قبول دیدگاه های واقع گرایانه در علم قابل توضیح است. به عبارت دیگر اگر واژه های نظری در نظریات موفق علمی، به چیزی در عالم ارجاع ندهند یا احکام موجود در این نظریات صادق نباشند آنگاه موفقیت این نظریات همانند یک معجزه خواهد بود. [ ۲]
تا اواخر دهه هفتاد از مدافعان دیدگاه کارکردگرایی در فلسفه ذهن محسوب می شد. او مخالف نظریه این همانی حالت های ذهنی و فیزیکی است. پاتنم از مبدعان دیدگاه کارکردگرایی است. برخلاف دیدگاه معروف به این همانی که در آن هر حالت ذهنی با یک رویداد فیزیکی مرتبط با اعصاب اینهمان است، در این دیدگاه مطرح می شود که یک رویداد ذهنی مثل درد تنها با یک فرایند فیزیکی خاص قابل تعین نیست. به عبارت دیگر هر حالت ذهنی می تواند تعینهای چندگانه داشته باشد.