هیرعه

لغت نامه دهخدا

( هیرعة ) هیرعة. [ هََ رَ ع َ ] ( ع ص ، اِ ) نای شبان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ). || غبار معرکة. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ریح هیرعة؛ بادی که با خود گرد و غبار آرد. ( از اقرب الموارد ). || آوازشوریده کارزار. || دیو بیابانی. || زن نیک آزمند جماع. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

پیشنهاد کاربران

بپرس