هیبت و انس

هِیبَت و اُنْس
دو اصطلاح عرفانی با معانی متضاد. انس عبارت است از لذّت و آرامشِ قرب. بدیهی است که این آرامش، به حسب درجات قرب متفاوت است. در معنی ای نزدیک به همین، انس را اثری دانسته اند که درپیِ مشاهدۀ جمال الهی در قلب سالک پدید می آید. در مقابل، اصطلاح هیبت، به معنیِ اثری است که از مشاهدۀ جلال الهی در قلب سالک پدید می آید. هیبت که نوعاً با دهشت همراه است، غیبت سالک از نفس و عواملِ اطراف خود را به همراه دارد، و هر اندازه هیبتِ وارده شدیدتر و قوی تر باشد، غیبت حاصل از آن نیز شدیدتر و طولانی تر خواهد بود.