هکاری

لغت نامه دهخدا

هکاری. [ هََ ک ْ کا ] ( ص نسبی ) منسوب به هکاریه که بلده و ناحیه ای است در بالای موصل. ( سمعانی ).

دانشنامه آزاد فارسی

هَکّاری
طایفه ای کُرد در ترکیه و عراق، از طوایف بزرگ بدلیس، جزیرة ابن عمر، جوله مرگ و سلیمانیه، مرکب از تیره های مختلف. کردان هکاری، به دلیل استقرار در مرکز کردستان، کمتر از سایر کردان تحت تأثیر تغییرات قرار گرفته اند. هکاری ها به لهجۀ کرمانجی سخن می گویند. اینان در قرون گذشته حکومت مخصوص خود را داشتند و به حکام شنبو مشهور بودند. معروف است که سلسله نسب امیران هکاری به خلفای عباسی می رسد. تیمور لنگ در ۷۸۷ق پس از تصرف قلعۀ بایزید، متوجه قلعۀ وان شد. عزالدین شیر، حاکم هکاری، پس از چند روز مقاومت تسلیم شد اما مردم شهر دست از مقاومت برنداشتند. شهر وان سرانجام به تصرف تیمور درآمد و بسیاری از مردم آن به قتل رسیدند. امیران هکاری در اوایل دولت صفویه به آن دولت پیوستند و پس از جنگ چالدران به اطاعت دولت عثمانی درآمدند و تا انقراض حکومت موروثی هکاریان، در خدمت آن دولت باقی ماندند. این امارت در میانۀ قرن ۱۳ق برافتاد. خوانین هکاری در سال های حکومت آزادخان افغان بر غرب ایران در خدمت او قرار داشتند. او با بعضی خوانین هکاری وصلت های خانوادگی برقرار کرده بود.

پیشنهاد کاربران

بپرس