هژیر عبدالحسین

هَژیر، عبدالحسین (۱۲۸۱ـ تهران ۱۳۲۸ش)
هَژیر، عبدالحسین
سیاستمدار، وزیر و نخست وزیر دورۀ پهلوی. فرزند محمد هژیر (وثوق همایون ) بود و تحصیلات خود را در دارالفنون به پایان برد و سپس وارد مدرسۀ عالی سیاسی شد و پس از فارغ التحصیلی ، با سِمت مترجمی زبان روسی و فرانسوی، به خدمت وزارت امور خارجه درآمد (۱۲۹۸ش)، و تا ۱۳۰۸ش مترجم روسی سفارت شوروی در تهران بود. در این سال، به خدمت وزارت راه درآمد و سپس به ریاست ادارۀ حقوقی وزارت دارایی رسید (۱۳۱۳ش). اندکی بعد، بازرس دولت در بانک ملی ایران شد و مشاغل مختلفی چون مدیرعامل شرکت قماش ، عضویت هیئت مدیرۀ شرکت بیمه ، عضویت هیئت مدیرۀ شرکت ساختمان ، بازرسی بانک فلاحت و ریاست کمیسیون اسعار (قیمت ها) را به دست آورد. وی از ۱۳۱۸ش مدیرکل وزارت دارایی و سپس معاون بانک ملی ایران شد و از اسفند ۱۳۲۰ش طی چند دوره به وزارت پیشه و هنر، در کابینۀ سهیلی، وزارت راه ، وزارت کشور، وزارت دارایی و وزارت مشاور دست یافت . او از دوستان و یاران اشرف پهلوی بود و با کمک او در ۱۳۲۷ش نخست وزیر شد. نخست وزیری او با مخالفت آیت الله کاشانی و مردم روبه رو گردید و ناگزیر پس از پنج ماه استعفا کرد. هژیر در مجلس مؤسسان دوم، نمایندۀ مردم تهران (۱۳۲۸ش ) و در تیرماه همان سال وزیر دربار شد. وی را در آبان همان سال سید حسن امامی، از فدائیان اسلام، در مسجد سپهسالار تهران به قتل رساند. هژیر خط بسیار زیبایی داشت و در هنر خطاطی استاد بود.