هون مین جانگ اِم ( کره ای: 훈민정음; هانجا: 訓民正音; با معنیِ تحت الفظیِ «واج های درست برای آموزش مردم» ) رساله ای تاریخی است که یک خط کاملاً تازه و بومی را برای زبان کره ای معرفی می کند. این خط در ابتدا پس از انتشار با همین نام شناخته شد اما بعدها با نام هانگول شناخته شد. در اصل شامل ۲۸ نویسه به گونه ای بود تا مردم عادی و بی سواد در هانجا ( نویسه های چینی ) هم بتوانند به آسانی و دقت، خواندن و نوشتنِ زبان کره ای را بیاموزند. چهار حرف از این ۲۸ نویسه با گذر زمان از کاربرد افتادند. املای نخستینِ عنوان رساله، 훈〮민져ᇰ〮ᅙᅳᆷ با تلفظِ «Húnminjyéongʼeum» ( و در نسخهٔ کرهٔ شمالی Húnminjyéonghʼeum ) بود.
هون مین جانگ اِم در شمارهٔ صد و دویِ «سالنامه پادشاه سجونگ» چاپ شد و هم اکنون، تاریخ انتشار رسمیِ فرضی آن، نهم اکتبر ۱۴۴۶، در کرهٔ جنوبی، روز هانگول است. برخی گزارش های تاریخی، اختراع این خط را در بیست و پنجمین سالِ سلطنت سجونگ ( ۱۴۴۳–۱۴۴۴ ) می دانند. یونسکو نسخه خطیِ این رساله به سالِ ۱۴۴۶ را که در حافظه جهانی گنجاند. [ ۱]
واژگان «هون مین» و «جانگ اِم» به ترتیب به معنای «آموزش به مردم» و «صداهای مناسب» هستند. [ ۲] در نهایت «هون مین جانگ اِم» به معنای «صداهای درست برای آموزش مردم» است. [ ۳]
این الفبا در همان ابتدای ساخته شدن توسط شاه سجونگ، با همین نامِ «هون مین جانگ اِم» معرفی می شد اما امروزه با نام «هانگول» شناخته می شود. [ ۴]
پیش از ساختن هانگول، کره ای ها از خط چینی بهره می گرفتند. [ ۵] از آنجایی که زبان های چینی و کره ای شباهت های اندکی دارند، وام گرفتن حروفِ چینی برای انعکاس زبانِ گفتاری، ناکارآمد است. [ ۵] افزون بر این، در زمان سلطنت پادشاه سجونگ، سلسلهٔ مینگ به تازگی در چین به قدرت رسیده بود. شاهان مینگ، تلفظ حروف چینی را تغییر دادند و یادگیری تلفظ استانداردِ تازهٔ چینی در راستای ضبط واژگان برای کره ای ها سخت تر شد. [ ۲] از آنجایی که خواندن و یادگرفتن نویسه های چینی در میان اشراف و بزرگان محدود شده بود، سطح بی سوادی هم بالا مانده بود. خط چینی عموماً در اسناد رسمی توسط اشراف به کار می رفت. [ ۵] [ ۶] استفاده و یادگیری نویسه های چینی برای اشراف، نماد قدرت و امتیاز تبدیل بود. [ ۵] شاه سجونگ، به منظور دسترسی بیشترِ مردم عادی به اَمرِ نوشتار، آغاز به ساختِ هانگول به طرزِ مخفیانه کرد چراکه همچین اتفاقی به ضررِ طبقه اشراف تمام می شد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهون مین جانگ اِم در شمارهٔ صد و دویِ «سالنامه پادشاه سجونگ» چاپ شد و هم اکنون، تاریخ انتشار رسمیِ فرضی آن، نهم اکتبر ۱۴۴۶، در کرهٔ جنوبی، روز هانگول است. برخی گزارش های تاریخی، اختراع این خط را در بیست و پنجمین سالِ سلطنت سجونگ ( ۱۴۴۳–۱۴۴۴ ) می دانند. یونسکو نسخه خطیِ این رساله به سالِ ۱۴۴۶ را که در حافظه جهانی گنجاند. [ ۱]
واژگان «هون مین» و «جانگ اِم» به ترتیب به معنای «آموزش به مردم» و «صداهای مناسب» هستند. [ ۲] در نهایت «هون مین جانگ اِم» به معنای «صداهای درست برای آموزش مردم» است. [ ۳]
این الفبا در همان ابتدای ساخته شدن توسط شاه سجونگ، با همین نامِ «هون مین جانگ اِم» معرفی می شد اما امروزه با نام «هانگول» شناخته می شود. [ ۴]
پیش از ساختن هانگول، کره ای ها از خط چینی بهره می گرفتند. [ ۵] از آنجایی که زبان های چینی و کره ای شباهت های اندکی دارند، وام گرفتن حروفِ چینی برای انعکاس زبانِ گفتاری، ناکارآمد است. [ ۵] افزون بر این، در زمان سلطنت پادشاه سجونگ، سلسلهٔ مینگ به تازگی در چین به قدرت رسیده بود. شاهان مینگ، تلفظ حروف چینی را تغییر دادند و یادگیری تلفظ استانداردِ تازهٔ چینی در راستای ضبط واژگان برای کره ای ها سخت تر شد. [ ۲] از آنجایی که خواندن و یادگرفتن نویسه های چینی در میان اشراف و بزرگان محدود شده بود، سطح بی سوادی هم بالا مانده بود. خط چینی عموماً در اسناد رسمی توسط اشراف به کار می رفت. [ ۵] [ ۶] استفاده و یادگیری نویسه های چینی برای اشراف، نماد قدرت و امتیاز تبدیل بود. [ ۵] شاه سجونگ، به منظور دسترسی بیشترِ مردم عادی به اَمرِ نوشتار، آغاز به ساختِ هانگول به طرزِ مخفیانه کرد چراکه همچین اتفاقی به ضررِ طبقه اشراف تمام می شد. [ ۵]
wiki: هون مین جانگ ام