هولوکاست در لوکزامبورگ

هولوکاست در لوکزامبورگ به تعقیب و آزار منجر به نابودی تقریباً کامل جمعیت ۳۵۰۰ نفره یهودیان لوکزامبورگ گفته می شود که کوتاه مدتی پس از آغاز اشغال آن کشور توسط آلمان نازی در جریان جنگ جهانی دوم آغاز شد. این تعقیب تا اکتبر ۱۹۴۱ و هنگامی که آلمانی ها لوکزامبورگ را کشور عاری از یهود اعلام کردند ادامه داشت و منجر به فرستاده شدن یهودیان ساکن آن کشور به گتوها و اردوگاه های پاکسازی در اروپای شرقی شد.
پیش از جنگ، لوکزامبورگ جمعیت یهودی بالغ بر ۳۵۰۰ تن داشت که بسیاری از آن ها به دلیل آزار و اذیت آلمان نازی به آن کشور مهاجرت کرده بودند. [ ۱] قوانین نورنبرگ که از سال ۱۹۳۵ در آلمان جاری شدند از سپتامبر ۱۹۴۰ در لوکزامبورگ نیز برقرار شدند و یهودیان را ترغیب به ترک کشور به فرانسه ویشی کردند. [ ۱] مهاجرت ایشان از اکتبر ۱۹۴۱ به بعد ممنوع شد، اما تا آن هنگام ۲۵۰۰ تن توانسته بودند فرار کنند؛ اگرچه بسیاری از آنانی که به فرانسه رفتند نیز بعدها دستگیر و به اردوگاه ها فرستاده شدند. [ ۱] از سپتامبر ۱۹۴۱ به بعد، همه یهودیان لوکزامبورگ ناچار به پوشیدن نشان ستاره داوود زرد برای شناسایی خود به دیگران به عنوان یهودی شدند. [ ۲]
از اکتبر ۱۹۴۱، مقام های نازی آغاز به اخراج نزدیک به ۸۰۰ یهودی باقی مانده از لوکزامبورگ به گتو ووچ و اردوگاه های کار اجباری در تریزینشتات و آشویتس کردند. نزدیک به ۷۰۰ یهودی از اردوگاه انتقالی در فوئنف برونن در ترواویرژ در شمال لوکزامبورگ تبعید شدند. [ ۱]
در ۱۹ اکتبر ۱۹۴۱، نازی ها لوکزامبورگ را عاری از یهود ( Judenfrei ) اعلام کردند. [ ۳] بر پایه گزارش ها، از میان همه یهودیان ساکن لوکزامبورگ تنها ۳۶ تن از جنگ زنده بیرون آمدند. [ ۱]