هوشنگ سیحون ( زاده ۳۱ مرداد ۱۲۹۹ در تهران – درگذشته ۵ خرداد ۱۳۹۳ در ونکوور کانادا ) معمار، طراح، نقاش و تندیس ساز سرشناس و نامدار اهل ایران بود. وی استاد معماری و رئیس پیشین پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود.
... [مشاهده متن کامل]
سیحون، طراح بنای یادبودی آرامگاه بوعلی سینا و طراح آرامگاه های خیام، نادرشاه افشار، فردوسی و کمال الملک بوده است. او به «مرد بناهای ماندگار» شناخته می شود و برنده جایزه بیتا در سال ۲۰۱۲ بوده است.
سیحون در خانواده ای بهائی آشنا با موسیقی به دنیا آمد. پدربزرگ مادری او میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایرانی بود. مادر وی، مولود خانم، از نوازندگان تار و سه تار و نیز دایی او احمد عبادی استاد بزرگ سه تار بود. پدر او «ضیاءالله سیحون» از شاگردان تار میرزا عبدالله فراهانی بود. عموی مادرش آقا حسینقلی از برجستگان موسیقی سنتی ایران و پدر علی اکبر شهنازی بود. با وجود علاقه پدر و مادر او به موسیقی، آن ها هیچگاه وی را برای آموختن موسیقی تحت فشار نگذاشتند. طراحی های کلاف خط وی برای ادای احترام به خانواده سیحون هستند.
او پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال ۱۳۲۳، به دعوت آندره گدار ( رئیس اداره باستان شناسی وقت ایران ) برای ادامه تحصیل راهی پاریس شد و در دانش سرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس ( بوزار ) طی حدود ۳ سال زیر آموزش اوتلو زاوارونی به تکمیل دانش معماری خود پرداخت و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر رسید. او پس از بازگشت به ایران تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران به عنوان دانشیار دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مشغول به کار شد و بین سال های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۷ ریاست دوره ای این دانشکده را برعهده گرفت. از فعالیت های او در این دوره تأسیس سه رشته شهرسازی، هنرهای نمایشی ( مانند تئاتر ) و موسیقی بود. او همچنین سعی در تربیت دانشجویان به فرهنگ و تاریخ ایران با تشویق و بردن آن ها به نقاط مختلف ایران می کرد.
سیحون در طول سال های فعالیت خود عضو شورای ملی باستان شناسی، شورای عالی شهرسازی، شورای مرکزی تمام دانشگاه های ایران و کمیته بین المللی ایکوموس ( Icomos، وابسته به یونسکو پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ) بوده و به مدت ۱۵ سال مسئولیت بازسازی بناهای تاریخی ایران را برعهده داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
سیحون، طراح بنای یادبودی آرامگاه بوعلی سینا و طراح آرامگاه های خیام، نادرشاه افشار، فردوسی و کمال الملک بوده است. او به «مرد بناهای ماندگار» شناخته می شود و برنده جایزه بیتا در سال ۲۰۱۲ بوده است.
سیحون در خانواده ای بهائی آشنا با موسیقی به دنیا آمد. پدربزرگ مادری او میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایرانی بود. مادر وی، مولود خانم، از نوازندگان تار و سه تار و نیز دایی او احمد عبادی استاد بزرگ سه تار بود. پدر او «ضیاءالله سیحون» از شاگردان تار میرزا عبدالله فراهانی بود. عموی مادرش آقا حسینقلی از برجستگان موسیقی سنتی ایران و پدر علی اکبر شهنازی بود. با وجود علاقه پدر و مادر او به موسیقی، آن ها هیچگاه وی را برای آموختن موسیقی تحت فشار نگذاشتند. طراحی های کلاف خط وی برای ادای احترام به خانواده سیحون هستند.
او پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال ۱۳۲۳، به دعوت آندره گدار ( رئیس اداره باستان شناسی وقت ایران ) برای ادامه تحصیل راهی پاریس شد و در دانش سرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس ( بوزار ) طی حدود ۳ سال زیر آموزش اوتلو زاوارونی به تکمیل دانش معماری خود پرداخت و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر رسید. او پس از بازگشت به ایران تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران به عنوان دانشیار دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مشغول به کار شد و بین سال های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۷ ریاست دوره ای این دانشکده را برعهده گرفت. از فعالیت های او در این دوره تأسیس سه رشته شهرسازی، هنرهای نمایشی ( مانند تئاتر ) و موسیقی بود. او همچنین سعی در تربیت دانشجویان به فرهنگ و تاریخ ایران با تشویق و بردن آن ها به نقاط مختلف ایران می کرد.
سیحون در طول سال های فعالیت خود عضو شورای ملی باستان شناسی، شورای عالی شهرسازی، شورای مرکزی تمام دانشگاه های ایران و کمیته بین المللی ایکوموس ( Icomos، وابسته به یونسکو پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ) بوده و به مدت ۱۵ سال مسئولیت بازسازی بناهای تاریخی ایران را برعهده داشته است.
