هوشنگ آزادی ور ( زاده ۲۳ اسفند ۱۳۲۱ - درگذشته ۹ اردیبهشت ۱۳۹۷ ) شاعر، مترجم و مستندساز ایرانی بود. آزادی ور دانش آموخته مدرسه عالی سینما و دانشگاه ییل امریکا بود. گل قالی و خاویار، مروارید سیاه از آثار او در مقام مستندساز است. او از شاعران «شعر دیگر» و مترجمی چیره دست بود و از مهم ترین ترجمه هایش می توان به رومئو ژولیت شکسپیر و تاریخ تئاتر جهان اسکار گ. براکت و تاریخ سینمای جهان، دیوید کوک اشاره کرد .
... [مشاهده متن کامل]
هوشنگ آزادی ور سال ۱۳۲۱ در تهران به دنیا آمد. او در کودکی با خواندن تصنیف های منتشر شده و پیگیری معانی آن ها با شعر آشنا شد و در سال نوجوانی شعرهایی را در مطبوعات چاپ کرد. پس از گرفتن دیپلم، خدمت سربازی را در سپاه دانش در یکی از روستاهای ایران گذراند. در این دوره با هوشنگ چالنگی آشنا شد. در بازگشت به تهران با رفت وآمد به «کافه تهران پلاس» با منوچهر شفیانی آشنا شد. نخستین مجموعه شعر او در سال ۱۳۵۰ با نام «پنج آواز برای ذوالجناح» منتشر شد. بیشتر شهرت آزادی ور در شعر، به دلیل همراهی او با جریان «شعر دیگر» و امضای بیانیه «شعر حجم» در سال ۱۳۴۸ با همراهی دیگر شاعرانی چون یدالله رؤیایی، پرویز اسلام پور و بهرام اردبیلی بود. آزادی ور دربارهٔ جریان «شعر دیگر» گفته بود: «جریان «شعر دیگر» حاصل جمع شدن ما گرد یکدیگر بود، جمعی که اساسنامه نداشت و به دنبال اساسنامه هم نبود. »
پس از پایان سربازی، در انتشارات فرانکلین ابتدا به عنوان نسخه خوان و سپس به عنوان ویراستار فعالیت کرد. مدت کوتاهی پس از آن وارد مدرسه عالی تلویزیون و سینما شد و با گرفتن مدرک کارشناسی سینما در میانه دهه ۱۳۴۰ خورشیدی به استخدام سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران درآمد.
وی در دوران فعالیت خود در تلویزیون ملی ایران به ساخت مستندهای مردم شناسانه و آموزشی پرداخت. از جمله این آثار «آندره مالرو و تمدن ایران در موزه لوور»، «عاشورا در روستای دوان»، «قالیشویان»، «موزه تاریخ طبیعی»، «دکتر قریب»، «عید قربان» و «مهاجرین جنگ» از جمله مستندهای او هستند. پرآوازه ترین مستند او «گلِ قالی» ( ۱۳۵۳ ) است که در جشنواره های خارج از ایران نیز جایزه ای را به دست آورد.
گویندگی برای فیلم های مستند ساخته دیگر کارگردانان مانند «تهران ، چند درجه ریشتر» ساخته پیروز کلانتری و «بازارهای ایران» ساخته کیوان کیانی و فیلم های داستانی «بلور تار»، «مکان اخلاق» و «استراحتگاه» و "میخواهم برقصم" بهمن فرمان آرا از دیگر فعالیت های حرفه ای آزادی ور هستند.
... [مشاهده متن کامل]
هوشنگ آزادی ور سال ۱۳۲۱ در تهران به دنیا آمد. او در کودکی با خواندن تصنیف های منتشر شده و پیگیری معانی آن ها با شعر آشنا شد و در سال نوجوانی شعرهایی را در مطبوعات چاپ کرد. پس از گرفتن دیپلم، خدمت سربازی را در سپاه دانش در یکی از روستاهای ایران گذراند. در این دوره با هوشنگ چالنگی آشنا شد. در بازگشت به تهران با رفت وآمد به «کافه تهران پلاس» با منوچهر شفیانی آشنا شد. نخستین مجموعه شعر او در سال ۱۳۵۰ با نام «پنج آواز برای ذوالجناح» منتشر شد. بیشتر شهرت آزادی ور در شعر، به دلیل همراهی او با جریان «شعر دیگر» و امضای بیانیه «شعر حجم» در سال ۱۳۴۸ با همراهی دیگر شاعرانی چون یدالله رؤیایی، پرویز اسلام پور و بهرام اردبیلی بود. آزادی ور دربارهٔ جریان «شعر دیگر» گفته بود: «جریان «شعر دیگر» حاصل جمع شدن ما گرد یکدیگر بود، جمعی که اساسنامه نداشت و به دنبال اساسنامه هم نبود. »
پس از پایان سربازی، در انتشارات فرانکلین ابتدا به عنوان نسخه خوان و سپس به عنوان ویراستار فعالیت کرد. مدت کوتاهی پس از آن وارد مدرسه عالی تلویزیون و سینما شد و با گرفتن مدرک کارشناسی سینما در میانه دهه ۱۳۴۰ خورشیدی به استخدام سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران درآمد.
وی در دوران فعالیت خود در تلویزیون ملی ایران به ساخت مستندهای مردم شناسانه و آموزشی پرداخت. از جمله این آثار «آندره مالرو و تمدن ایران در موزه لوور»، «عاشورا در روستای دوان»، «قالیشویان»، «موزه تاریخ طبیعی»، «دکتر قریب»، «عید قربان» و «مهاجرین جنگ» از جمله مستندهای او هستند. پرآوازه ترین مستند او «گلِ قالی» ( ۱۳۵۳ ) است که در جشنواره های خارج از ایران نیز جایزه ای را به دست آورد.
گویندگی برای فیلم های مستند ساخته دیگر کارگردانان مانند «تهران ، چند درجه ریشتر» ساخته پیروز کلانتری و «بازارهای ایران» ساخته کیوان کیانی و فیلم های داستانی «بلور تار»، «مکان اخلاق» و «استراحتگاه» و "میخواهم برقصم" بهمن فرمان آرا از دیگر فعالیت های حرفه ای آزادی ور هستند.
