هورنای کارن

کارن هورنای
هورْنای، کارِن (۱۸۸۵ـ۱۹۵۲)(Horney, Karen)بانوی روان پزشک امریکایی آلمانی تبار، بنیانگذار مکتب نوفرویدی. در هامبورگ متولد شد و در دانشگاه های فرایبورگ و برلین در رشتۀ پزشکی و روان پزشکی تحصیل کرد. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۳ معلم «مؤسسۀ روان کاوی برلین» بود و سپس به امریکا مهاجرت کرد. پس از دو سال خدمت در «مؤسسۀ روان کاوی شیکاگو» با رتبۀ دانشیاری، از ۱۹۳۴ تا ۱۹۴۱، در «مؤسسۀ روان کاوی نیویورک» تدریس کرد. در ۱۹۴۱ به مدیریت «مؤسسۀ روان کاوی امریکا»، که خود در تأسیس آن نقش داشت، برگزیده شد و در ۱۹۴۲ به مقام استادی کالج پزشکی نیویورک رسید. هورنای، روان کاوی را بر این اساس پایه گذاشت که بسیاری از انواع روان رنجوری ها، ناشی از تعارض های هیجانی دورۀ کودکی و اختلالات در روابط بین شخص بعد از آن است. او معتقد بود که چنین اختلالاتی بیشتر به سبب بازتاب های شرطی جامعه ای است که شخص در آن زندگی می کند، نه انگیزه های غریزی که فروید آن ها را مسلم فرض می کرد. ازجمله آثار مهم او که به فارسی نیز ترجمه شده اند: عصبانیت های عصر ما (۱۹۳۶)؛ راه های نو در روان کاوی (۱۹۳۶)؛ خودکاوی (۱۹۴۲) تعار ض های درونی ما (۱۹۴۵)؛ عصبیّت و رشد آدمی (۱۹۵۰)؛ مجموعه مقالاتی با نام روان شناسی زنان (۱۹۶۶).