هوراتی ها و کوریاتی ها ( به لاتین: Horatii et Curiatii ) شش جنگاور رومی نامدار در اساطیر روم باستان هستند، که بر پایه متون تاریخی کهن در عهد سلطنت تولوس هوستیلیوس و در طول جنگی میان رومیان و آلبانها پدیدار می شوند. سه هوراتی برای روم و سه کوریاتی نیز برای آلبا لونگا جنگیدند. [ یادداشت ۱] [ ۱]
در زمانی که تولوس هوستیلیوس بر روم، و گایوس کلوئیلیوس[ یادداشت ۲] بر آلبا لونگا سلطنت می کردند و هر دو دو نیز هوسمندِ جنگ بودند. در این میان آلبا لونگا به روم اعلان جنگ داد، جنگی که تقریباً به جنگی داخلی می مانست ـ گویی که یک متروپلیس به مستعمرهٔ خود اعلان جنگ داده باشد. علت اصلی این جنگْ هوسِ سلطه بر دولت شهرهای لاتین بود، اما هر یک غارتگری های انجام شده و عدم پرداخت غرامت را بهانهٔ جنگ قرار دادند. در طول جنگ گایوس کلوئیلیوس درگذشت و متیوس فوفتیوس به عنوان دیکتاتور آلبانها برگزیده شد. او قبل از جنگ با رومیان مذاکره ای کرده، به تولوس گفت که دشمن مشترکشان یعنی اتروسکها منتظر آنند که دو ملت روم و آلبا در اثر جنگ با یکدیگر فرسوده شده، و آنگاه خودشان بتوانند بدون دردسر هر دو را تحت سلطهٔ خویش گیرند. پس به او راهی پیشنهاد کرد تا بدون به راه انداختن کشتار چندانی، معین کنند که کدام ملت بر دیگری ریاست کند:[ ۲] او پیشنهاد کرد که سه سرباز رومی با سه سرباز آلبانی دست به کارزاری تن به تن بزنند. از قضا بخت و اقبال نیز پیشنهاد او را تأیید کرد، زیرا در هر یک از دو سپاه برادرانی سه قلو بودند که به گفتهٔ تیتوس لیویوس در کتاب از پیدایش روم «نه در سن و سال با هم تفاوت داشتند نه در زور و قوه». چون این پیشنهاد تأیید شد، هر یک از دو دولت به سه قلوهای جوان خود فرمان داد وارد کارزار شوند، چه ریاست و سیادت از آنِ ملتی خواهد بود که این کارزارِ شش نفره را پیروز شود. [ ۳] پس بلافاصله هوراتی ها ( به نیابت از روم ) و کوریاتی ها ( آلبا لونگا ) جهت شروع این کارزارِ منحصربفرد روانهٔ میدان مابین دو سپاه می شوند. چون مچ در مچ هم انداختند، دو تن از رومیانْ بی جان بر زمین افتاده و بدینسان یک هوراتیوسِ سالم در برابر سه کوریاتیوس ـ که البته زخمهای بسیار بر تن داشتند ـ باقی ماند. هوراتیوسِ بازمانده از آنرو که قادر نبود به تنهایی حریفِ سه تن شود، با اقدامی هوشمندانه پا به فرار گذاشت: فی الواقع او تظاهر به فرار می کرد، و کوریاتی ها به تعقیب او پرداختند اما با سرعتهای نابرابر، به گونه ای که بینشان فاصلهٔ زیادی افتاد و برتری عددی شان از بین رفت. چون هوراتیوس نظری به عقبش انداخت، روی خود را برگردانده، به نزدیک ترین هماوردش حمله ور شده، او را که زخمی بود بر زمین زد. سپس نفرات دوم و سوم را نیز بآسانی به قتل آورد، کسانی که نسبت به برادر اولشان زخمهای بیشتری خورده و قوه شان تحلیل رفته بود. بدینسان سروری و سیادت از آنِ دولت روم شد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر زمانی که تولوس هوستیلیوس بر روم، و گایوس کلوئیلیوس[ یادداشت ۲] بر آلبا لونگا سلطنت می کردند و هر دو دو نیز هوسمندِ جنگ بودند. در این میان آلبا لونگا به روم اعلان جنگ داد، جنگی که تقریباً به جنگی داخلی می مانست ـ گویی که یک متروپلیس به مستعمرهٔ خود اعلان جنگ داده باشد. علت اصلی این جنگْ هوسِ سلطه بر دولت شهرهای لاتین بود، اما هر یک غارتگری های انجام شده و عدم پرداخت غرامت را بهانهٔ جنگ قرار دادند. در طول جنگ گایوس کلوئیلیوس درگذشت و متیوس فوفتیوس به عنوان دیکتاتور آلبانها برگزیده شد. او قبل از جنگ با رومیان مذاکره ای کرده، به تولوس گفت که دشمن مشترکشان یعنی اتروسکها منتظر آنند که دو ملت روم و آلبا در اثر جنگ با یکدیگر فرسوده شده، و آنگاه خودشان بتوانند بدون دردسر هر دو را تحت سلطهٔ خویش گیرند. پس به او راهی پیشنهاد کرد تا بدون به راه انداختن کشتار چندانی، معین کنند که کدام ملت بر دیگری ریاست کند:[ ۲] او پیشنهاد کرد که سه سرباز رومی با سه سرباز آلبانی دست به کارزاری تن به تن بزنند. از قضا بخت و اقبال نیز پیشنهاد او را تأیید کرد، زیرا در هر یک از دو سپاه برادرانی سه قلو بودند که به گفتهٔ تیتوس لیویوس در کتاب از پیدایش روم «نه در سن و سال با هم تفاوت داشتند نه در زور و قوه». چون این پیشنهاد تأیید شد، هر یک از دو دولت به سه قلوهای جوان خود فرمان داد وارد کارزار شوند، چه ریاست و سیادت از آنِ ملتی خواهد بود که این کارزارِ شش نفره را پیروز شود. [ ۳] پس بلافاصله هوراتی ها ( به نیابت از روم ) و کوریاتی ها ( آلبا لونگا ) جهت شروع این کارزارِ منحصربفرد روانهٔ میدان مابین دو سپاه می شوند. چون مچ در مچ هم انداختند، دو تن از رومیانْ بی جان بر زمین افتاده و بدینسان یک هوراتیوسِ سالم در برابر سه کوریاتیوس ـ که البته زخمهای بسیار بر تن داشتند ـ باقی ماند. هوراتیوسِ بازمانده از آنرو که قادر نبود به تنهایی حریفِ سه تن شود، با اقدامی هوشمندانه پا به فرار گذاشت: فی الواقع او تظاهر به فرار می کرد، و کوریاتی ها به تعقیب او پرداختند اما با سرعتهای نابرابر، به گونه ای که بینشان فاصلهٔ زیادی افتاد و برتری عددی شان از بین رفت. چون هوراتیوس نظری به عقبش انداخت، روی خود را برگردانده، به نزدیک ترین هماوردش حمله ور شده، او را که زخمی بود بر زمین زد. سپس نفرات دوم و سوم را نیز بآسانی به قتل آورد، کسانی که نسبت به برادر اولشان زخمهای بیشتری خورده و قوه شان تحلیل رفته بود. بدینسان سروری و سیادت از آنِ دولت روم شد. [ ۴]
wiki: هوراتی ها و کوریاتی ها