هوخ ریکاردا

دانشنامه آزاد فارسی

هوخ، ریکارْدا (۱۸۶۴ـ۱۹۴۷)(Huch, Ricarda)
هوخ، ریکارْدا
بانوی نویسندۀ آلمانی، از پیشروان نئورمانتیسم. برخی از بهترین رمان هایش عبارت اند از از کوچۀ پیروزی(۱۹۰۲)، که به زندگی طبقۀ کارگر ایتالیایی می پردازد، و جنگ بزرگ در آلمان(۱۹۱۲ـ ۱۹۱۴)، دربارۀ جنگ سی ساله. در مقام منتقد، رمانتیسم آلمانی را در کتاب های اوج رمانتیسم(۱۸۹۹) و پراکندگی و انحطاط رمانتیسم(۱۹۰۲) استادانه بررسی کرده است. در مسائل سیاسی و مذهبی نیز آثاری دارد، ازجمله میخائیل باکونین و آنارشی(۱۹۲۳)، ایمان لوتر(۱۹۱۵)، و عصر شکستن ایمان(۱۹۳۷). هوخ در برونسویکزاده شد، در زوریخ تحصیل کرد، و در ۱۸۹۷ نخستین زنی بود که مدرک دکتری گرفت و رئیس کتابخانۀ دولتی آن جا شد. در ۱۹۰۷ با ریشارد هوخ، پسر عمو و شوهر دومش که وکیل دعاوی بود، ازدواج کرد و پیش از آن که در مونیخ اقامت کند، به ایتالیا سفر کرد. نخستین اثرش، خاطرات لودولف اورسلوی جوان(۱۸۹۳)، «رمانی انتقادی» بود که نه فقط عناصری از رمانتیسم در آن وجود داشت بلکه نوعی ناتورالیسم بدبینانه هم در آن بود که بعدها آن را کنار گذاشت؛ رمان های بعدی اش بیشتر نئورمانتیک بود. هوخ، که مخالف سرسخت نازی ها بود، پس از به قدرت رسیدن هیتلر در ۱۹۳۳، از فرهنگستان هنر و علوم استعفا کرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس