هوبره آسیایی ( نام علمی: Chlamydotis macqueenii ) پرندهٔ بزرگی از راستهٔ میش مرغ سانان است. زیستگاه این پرنده از شبه جزیره سینا گرفته تا قزاقستان و مغولستان ادامه دارد. هوبره پرنده ای نیمه مهاجر است. پرنده هایی که در مناطق سردسیر شمالی تر زندگی می کنند در فصل زمستان به نقاط گرم شبه جزیره عربستان و جنوب ایران و جنوب عراق و بلوچستان و جنوب غرب هند می آیند در قرن نوزدهم پرنده های راه گم کرده به طور اتفاقی در اروپا حتی در بریتانیا هم دیده می شدند. هوبره آسیایی و هوبره آفریقایی در گذشته یک گونه فرض می شدند اما اکنون دو گونه مستقل محسوب می شوند.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده زمانی در مناطق کویری و استپی جنوب آسیا بسیار فراوان بود اما شکار بی رویه با استفاده از بازهای شکاری، به ویژه بالابان و شاهین معمولی، تفنگ و تله گذاری این پرنده را تا آستانهٔ انقراض کامل پیش برد؛ تا اینکه در دهه ۱۹۷۰ تلاش های حفاظتی و ممنوعیت شکار در برخی نقاط توانست آن را از انقراض نجات دهد.
هوبره آسیایی در زیستگاه های بیابانی و مناطق خشک شنی زادوولد می کند. یک مطالعه در عربستان سعودی نشان داده که این گونه بسیار وابسته به پوشش گیاهی خوب به ویژه تعداد زیاد بوته های گیاه کبر است. یک مطالعه در نقاط استپی ایران هم نشان داده که محل آشیانه سازی در جایی انتخاب می شود که تراکم جمعیتی حشرات زیاد باشد.
از خانوادهٔ هوبره دو گونهٔ ی دیگر نیز در ایران زیست می کنند؛ زنگوله بال و میش مرغ. میش مرغ بزرگ ترین پرنده خشکی زی ایران است.
طول بدنش از نوک منقار تا انتهای دم، حداکثر به ۶۵ سانتی متر و فاصله دو سر بال آن تا ۱۴۰ سانتیمتر می رسد. نر و ماده هوبره شبیه هم هستند، ولی نرها حدود ۱۰ درصد از ماده ها بزرگتر می باشند. هوبره نر دارای دمی نسبتاً بلند و بالهایی باریک در هنگام پرواز است. دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. در هنگام پرواز آنها را با بدن عمدتاً سفید و نوک بال ها سیاه می توان تشخیص داد.
این پرنده از میش مرغ کوچکتر و از زنگوله بال بزرگتر است. از لحاظ ظاهری به بوقلمون ماده شباهت دارد، گردن و دم خرمایی رنگش دراز است.
هنگام پرواز پشت و پوشپرهای بال، به رنگ خاکی یکدست به نظر می آید. شاهپرهای سیاه بال دارای یک قسمت سفید رنگ در قاعده شاهپرهای نخستین می باشد ولی مقدار آن از سفیدی بالهای زنگوله بال و میش مرغ بسیار کمتر است. آهسته بال می زند و بالهایش دراز است.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده زمانی در مناطق کویری و استپی جنوب آسیا بسیار فراوان بود اما شکار بی رویه با استفاده از بازهای شکاری، به ویژه بالابان و شاهین معمولی، تفنگ و تله گذاری این پرنده را تا آستانهٔ انقراض کامل پیش برد؛ تا اینکه در دهه ۱۹۷۰ تلاش های حفاظتی و ممنوعیت شکار در برخی نقاط توانست آن را از انقراض نجات دهد.
هوبره آسیایی در زیستگاه های بیابانی و مناطق خشک شنی زادوولد می کند. یک مطالعه در عربستان سعودی نشان داده که این گونه بسیار وابسته به پوشش گیاهی خوب به ویژه تعداد زیاد بوته های گیاه کبر است. یک مطالعه در نقاط استپی ایران هم نشان داده که محل آشیانه سازی در جایی انتخاب می شود که تراکم جمعیتی حشرات زیاد باشد.
از خانوادهٔ هوبره دو گونهٔ ی دیگر نیز در ایران زیست می کنند؛ زنگوله بال و میش مرغ. میش مرغ بزرگ ترین پرنده خشکی زی ایران است.
طول بدنش از نوک منقار تا انتهای دم، حداکثر به ۶۵ سانتی متر و فاصله دو سر بال آن تا ۱۴۰ سانتیمتر می رسد. نر و ماده هوبره شبیه هم هستند، ولی نرها حدود ۱۰ درصد از ماده ها بزرگتر می باشند. هوبره نر دارای دمی نسبتاً بلند و بالهایی باریک در هنگام پرواز است. دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. در هنگام پرواز آنها را با بدن عمدتاً سفید و نوک بال ها سیاه می توان تشخیص داد.
این پرنده از میش مرغ کوچکتر و از زنگوله بال بزرگتر است. از لحاظ ظاهری به بوقلمون ماده شباهت دارد، گردن و دم خرمایی رنگش دراز است.
هنگام پرواز پشت و پوشپرهای بال، به رنگ خاکی یکدست به نظر می آید. شاهپرهای سیاه بال دارای یک قسمت سفید رنگ در قاعده شاهپرهای نخستین می باشد ولی مقدار آن از سفیدی بالهای زنگوله بال و میش مرغ بسیار کمتر است. آهسته بال می زند و بالهایش دراز است.
