( هوبجة ) هوبجة.[ هََ ب َ ج َ ] ( ع اِ ) شکم زمین. || منتهای وادی که آب در آن ریزد. || گو که به جای استادن گاه آب کنند و آب را بسوی آن روان کنند و از آن نوشند. ( منتهی الارب ). ج ، هوابج. ( اقرب الموارد ).
