هواگرد رادیوکنترل

هواگرد رادیوکنترل[ الف] ( که اغلب به آن هواپیمای RC[ ب] یا هواگرد RC[ پ] می گویند ) یک ماشین پرنده کوچک است که از راه دور توسط اپراتور روی زمین با استفاده از یک فرستنده رادیویی دستی کنترل می شود. فرستنده با گیرنده ای در داخل پرنده ارتباط برقرار می کند که سیگنال ها را به سروومکانیسم ها ( سرووها ) ارسال می کند. این سرووها سطوح کنترل را بر اساس موقعیت جوی استیک ها روی فرستنده حرکت می دهند. سطوح کنترل نیز به نوبه خود بر جهت گیری هواپیما تأثیر می گذارند.
پرواز هواگردهای کنترلی به عنوان یک سرگرمی از دهه ۲۰۰۰ با بهبود در هزینه، وزن، عملکرد و قابلیت های موتورها، باتری ها و وسایل الکترونیکی به طور قابل توجهی رشد کرد. طیف گسترده ای از مدل ها و سبک ها در این هواگردها موجود است.
سازمان های علمی، دولتی و نظامی نیز از هواگردهای کنترلی برای آزمایش ها، جمع آوری اطلاعات هواشناسی، مدل سازی آیرودینامیک و آزمایش استفاده می کنند. بجز فعالیت های تفریحی، هواپیماهای غیرنظامی، هواپیماهای بدون سرنشین ( پهپادها ) یا هواپیماهای جاسوسی قابلیت های ویدئویی یا خودکنترل شوندگی را نیز دارا می باشند، همچنین برای خدمات عمومی ( اطفاء حریق، کمک رسانی در بلایا و غیره ) یا اهداف تجاری نیز استفاده می شوند و اگر در خدمت ارتش یک کشور هستند، ممکن است مسلح باشند. [ ۱]
هواگردهای مدل خود شامل بالگردها، گلایدرها، هواپیماها و مولتی روتورهای رادیوکنترل هستند که بر اساس سیستم کنترل، نوع موتور و نیرو محرکه و همچنین سوختی یا برقی بودن، طیف گسترده ای از انواع پرنده ها را تشکیل می دهند.