هواپیمای پهن پیکر یک هواپیمای بزرگ مسافربری است که در سالن مسافران آن 2 راهرو وجود دارد و در اصطلاح به آن هواپیمای دو راهرویی می گویند. عموماً هواپیماهای مسافربری پهن پیکر، بدنه ای با قطر ۵ تا ۶ متر دارند. در این نوع هواپیماها، در کلاس اقتصادی ۷ تا ۱۰ صندلی در یک ردیف قرار دارد و در کل توانایی جابجایی ۲۰۰ تا ۸۵۰ مسافر را دارد. بزرگ ترین هواپیمای پهن پیکر جهان، دارای عرضی بیش از ۶ متر است و می تواند بیش از ۱۱ مسافر را در یک ردیف، پهلو به پهلو جای دهد. هواپیماهای پهن پیکر به صورت گسترده ای برای جابجایی بار و دیگر کارهای خاص مورد استفاده قرار می گیرند.
در مقابل، هواپیماهای مسافربری تنگ پیکر دارای قطری در حدود ۳ تا ۴ متر هستند و یک راهرو دارند و تعداد صندلی های آنها بین ۲ تا ۶ عدد کنار هم است.
هواپیماهای پهن پیکر در اصل برای بهره وری بیشتر و در عین حال آسایش مسافران طراحی شده است. این هواپیماها به منظور انتقال هرچه بیشتر مسافران و در نتیجه سود و منفعت بیشتر گسترش یافته اند. اینکه یک هواپیما چقدر مسافر را جابجایی کند، به شرکت هواپیمایی هم وابسته است زیرا اندازه صندلی های هواپیما را شرکت هواپیمایی تعیین می کند. برای مثال در پروازهای کوتاه مدت، تعداد صندلیها بسیار بیشتر است.
بوئینگ ۷۴۷ نخستین هواپیمایی بود که لقب جامبوجت ( هواپیمای پهن پیکر ) را گرفت. [ ۱]
به دنبال موفقیت در طرحهای هواپیماهای کم پهنای بوئینگ ۷۰۷ و داگلاس دی سی - ۸ در مقابل، درخواست جهانی برای سفرهای هوایی در اواخر دهه پنجاه میلادی، شرکتهای هوایی پژوهش خود را راجع به هواپیماهای بزرگتر آغاز کردند. درخواست هایی که مهندسان با آن روبرو بودند عبارت اند از: تقاضای هواپیمایی ها برای هواپیمایی که بتواند مسافران بیشتری جابجایی کند، و سوخت و قیمت عملیاتی کمتری داشته باشد.
هواپیماهایی مانند ۷۰۷ و دی سی - ۸ بگونه ای هستند که مسافران در اطراف تک راهروی آنها می نشینند و تعداد صندلیهای آنها در یک ردیف بیش از ۶ عدد نبود. هواپیمای بزرگتر باید دراز باشد، بلند باشد ( مثلاً دو طبقه باشد ) و پهن باشد تا بتواند تعداد قابل توجهی صندلی مسافر را در خود جای دهد. مهندسان همچنین دریافتند که دراز کردن بدنه هواپیما نیاز به هماهنگی با فرودگاه ها دارد. همچنین دو طبقه کردن آن مشکلات زیادی را در هنگام تخلیه اضطراری هواپیما پدیدمی آورد و نیاز به تنظیمات سخت دارد. این مسائل، دردسرهای زیادی را در آن زمان فراهم کردند. این پارامترها در آخر به ساختن هواپیماهایی با بدنه پهن منجر شدند که در نتیجه آن هواپیما دو راهرویی شد و توانستند در هر ردیف آن تا ده صندلی هم قرار دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر مقابل، هواپیماهای مسافربری تنگ پیکر دارای قطری در حدود ۳ تا ۴ متر هستند و یک راهرو دارند و تعداد صندلی های آنها بین ۲ تا ۶ عدد کنار هم است.
هواپیماهای پهن پیکر در اصل برای بهره وری بیشتر و در عین حال آسایش مسافران طراحی شده است. این هواپیماها به منظور انتقال هرچه بیشتر مسافران و در نتیجه سود و منفعت بیشتر گسترش یافته اند. اینکه یک هواپیما چقدر مسافر را جابجایی کند، به شرکت هواپیمایی هم وابسته است زیرا اندازه صندلی های هواپیما را شرکت هواپیمایی تعیین می کند. برای مثال در پروازهای کوتاه مدت، تعداد صندلیها بسیار بیشتر است.
بوئینگ ۷۴۷ نخستین هواپیمایی بود که لقب جامبوجت ( هواپیمای پهن پیکر ) را گرفت. [ ۱]
به دنبال موفقیت در طرحهای هواپیماهای کم پهنای بوئینگ ۷۰۷ و داگلاس دی سی - ۸ در مقابل، درخواست جهانی برای سفرهای هوایی در اواخر دهه پنجاه میلادی، شرکتهای هوایی پژوهش خود را راجع به هواپیماهای بزرگتر آغاز کردند. درخواست هایی که مهندسان با آن روبرو بودند عبارت اند از: تقاضای هواپیمایی ها برای هواپیمایی که بتواند مسافران بیشتری جابجایی کند، و سوخت و قیمت عملیاتی کمتری داشته باشد.
هواپیماهایی مانند ۷۰۷ و دی سی - ۸ بگونه ای هستند که مسافران در اطراف تک راهروی آنها می نشینند و تعداد صندلیهای آنها در یک ردیف بیش از ۶ عدد نبود. هواپیمای بزرگتر باید دراز باشد، بلند باشد ( مثلاً دو طبقه باشد ) و پهن باشد تا بتواند تعداد قابل توجهی صندلی مسافر را در خود جای دهد. مهندسان همچنین دریافتند که دراز کردن بدنه هواپیما نیاز به هماهنگی با فرودگاه ها دارد. همچنین دو طبقه کردن آن مشکلات زیادی را در هنگام تخلیه اضطراری هواپیما پدیدمی آورد و نیاز به تنظیمات سخت دارد. این مسائل، دردسرهای زیادی را در آن زمان فراهم کردند. این پارامترها در آخر به ساختن هواپیماهایی با بدنه پهن منجر شدند که در نتیجه آن هواپیما دو راهرویی شد و توانستند در هر ردیف آن تا ده صندلی هم قرار دهند.
wiki: هواپیمای پهن پیکر