هوانوردی، قوانین (law of the air)
توسعاً هر قانونی که به استفاده از هوا مربوط می شود، و به طور اخص قوانین حمل ونقل هوایی کشوری. با گسترش حمل ونقل هوایی پس از جنگ جهانی اول، نیاز به مقررات ملی و بین المللی برای هوانوردی ایجاد شد. در ۱۹۱۹ و در پی نشست کشورهای فاتح جنگ جهانی اول، کنوانسیون بین المللی ناوبری هوایی تشکیل شد که آن را کنوانسیون پاریس نامیدند. در این کنوانسیون حاکمیت مطلق هر دولت بر آسمان کشور خود به رسمیت شناخته شد، بی آن که عبور بی ضرر هواپیماهای یک کشور از آسمان کشوری دیگر منع شود. در این کنوانسیون پیش بینی شده است که هر هواپیما (مانند هر کشتی) باید ملیتی به ثبت رسیده داشته باشد. مقرراتی نیز دربارۀ قابلیت پرواز هواپیما و صلاحیت خلبانان وضع شد. ایالات متحد امریکا جزو ۳۳ کشور امضاکنندۀ این کنوانسیون بود، اما آن را به تصویب نرساند. کنوانسیون وَرشو برای حمل ونقل هوایی بین المللی (۱۹۲۹) مقرر داشت که مالک یا بهره بردارنده از وسیلۀ حمل ونقل هوایی مسئول هر گونه آسیب جسمی یا تلفات جانی و خسارت های مالی ناشی از سوانح هوایی است. جنگ جهانی دوم نیاز به مقررات کامل تری برای حمل ونقل هوایی، و یکنواخت شدن تجهیزات و قوانین و مقررات را نشان داد. در ۱۹۴۴ کنفرانس هواپیمایی کشوری با حضور ۵۲ کشور، که شوروی سابق در شمار آن ها نبود، در شیکاگو برگزار شد. در این کنفرانس پیرامون «پنج آزادی در هوا» بحث های پردامنه ای به عمل آمد: آزادی برای عبور از آسمان یک کشور، بدون فرود آمدن؛ آزادی برای فرود با مقاصد غیرترددی؛ حق تخلیۀ بار و پیاده کردن مسافر در یک کشور خارجی مشروط به آن که هواپیما در کشور مبدأ به ثبت رسیده باشد؛ حق سوار کردن مسافر و گرفتن بار در یک کشور خارجی، به مقصد کشوری که هواپیما در آن به ثبت رسیده است؛ و حق حمل بار و مسافر بین دو کشور خارجی. اما با مورد پنجم به شدت مخالفت و فقط دو مورد نخست در پیمان بین المللی خدمات ترانزیت هوایی گنجانده شد و همه آن را امضا کردند. این کنوانسیون تشکیلاتی موقتی تأسیس کرد که در ۱۹۴۷ سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری (ایکائو) نام گرفت و به سازمان ملل متحد وابسته شد. پس از کنوانسیون شیکاگو کنفرانس های متعددی برگزار شد و اعضای این کنوانسیون پیمان های دوجانبۀ بسیاری امضا کردند.
توسعاً هر قانونی که به استفاده از هوا مربوط می شود، و به طور اخص قوانین حمل ونقل هوایی کشوری. با گسترش حمل ونقل هوایی پس از جنگ جهانی اول، نیاز به مقررات ملی و بین المللی برای هوانوردی ایجاد شد. در ۱۹۱۹ و در پی نشست کشورهای فاتح جنگ جهانی اول، کنوانسیون بین المللی ناوبری هوایی تشکیل شد که آن را کنوانسیون پاریس نامیدند. در این کنوانسیون حاکمیت مطلق هر دولت بر آسمان کشور خود به رسمیت شناخته شد، بی آن که عبور بی ضرر هواپیماهای یک کشور از آسمان کشوری دیگر منع شود. در این کنوانسیون پیش بینی شده است که هر هواپیما (مانند هر کشتی) باید ملیتی به ثبت رسیده داشته باشد. مقرراتی نیز دربارۀ قابلیت پرواز هواپیما و صلاحیت خلبانان وضع شد. ایالات متحد امریکا جزو ۳۳ کشور امضاکنندۀ این کنوانسیون بود، اما آن را به تصویب نرساند. کنوانسیون وَرشو برای حمل ونقل هوایی بین المللی (۱۹۲۹) مقرر داشت که مالک یا بهره بردارنده از وسیلۀ حمل ونقل هوایی مسئول هر گونه آسیب جسمی یا تلفات جانی و خسارت های مالی ناشی از سوانح هوایی است. جنگ جهانی دوم نیاز به مقررات کامل تری برای حمل ونقل هوایی، و یکنواخت شدن تجهیزات و قوانین و مقررات را نشان داد. در ۱۹۴۴ کنفرانس هواپیمایی کشوری با حضور ۵۲ کشور، که شوروی سابق در شمار آن ها نبود، در شیکاگو برگزار شد. در این کنفرانس پیرامون «پنج آزادی در هوا» بحث های پردامنه ای به عمل آمد: آزادی برای عبور از آسمان یک کشور، بدون فرود آمدن؛ آزادی برای فرود با مقاصد غیرترددی؛ حق تخلیۀ بار و پیاده کردن مسافر در یک کشور خارجی مشروط به آن که هواپیما در کشور مبدأ به ثبت رسیده باشد؛ حق سوار کردن مسافر و گرفتن بار در یک کشور خارجی، به مقصد کشوری که هواپیما در آن به ثبت رسیده است؛ و حق حمل بار و مسافر بین دو کشور خارجی. اما با مورد پنجم به شدت مخالفت و فقط دو مورد نخست در پیمان بین المللی خدمات ترانزیت هوایی گنجانده شد و همه آن را امضا کردند. این کنوانسیون تشکیلاتی موقتی تأسیس کرد که در ۱۹۴۷ سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری (ایکائو) نام گرفت و به سازمان ملل متحد وابسته شد. پس از کنوانسیون شیکاگو کنفرانس های متعددی برگزار شد و اعضای این کنوانسیون پیمان های دوجانبۀ بسیاری امضا کردند.
wikijoo: هوانوردی،_قوانین