محمد بن ابراهیم بوخروبه ( زادهٔ ۲۳ اوت ۱۹۳۲ – درگذشته ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ ) معروف به هواری بومِدین رهبر الجزایر ( ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۸ ) و از شخصیت های برجسته جنبش عدم تعهد بود. بومدین یکی از برجسته ترین رجال سیاسی در الجزایر و کشورهای عرب در نیمه دوم قرن بیستم بحساب می آید. او نقش برجسته ای را در کشورهای آفریقایی و عرب بازی کرد و نخستین رئیس جمهور یک کشور در حال توسعه بود که در سازمان ملل متحد از نظم جهانی جدید صحبت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
محمد بوخروبه در ۱۹۵۲ برای فرار از خدمت سربازی برای فرانسوی ها به مصر رفت. سپس وارد دانشگاه الازهر شد و به گروهی از جوانان مخالف الجزایری که احمد بن بلا نیز در میان آنان بود پیوست. در ۱۹۵۵ نام هواری بومدین را برای خود برگزید و به درجه کلنل ( سرهنگ ) بالاترین درجه آن دوران ارتش آزادی بخش ملی رسید. او نیروهای خود را دور از دسترس فرانسوی ها در تونس و مراکش سازماندهی می کرد.
سرهنگ بومدین در ۱۹۶۰ فرماندهی ارتش آزادی بخش ملی را بر عهده گرفت. پس از استقلال الجزایر او به احمد بن بلا کمک کرد تا حکومت را در اختیار گیرد و خود به عنوان وزیر دفاع و فرمانده کل قوا، رئیس شورای انقلاب میهنی و معاون اول رئیس جمهور منصوب شد.
با بالا گرفتن اختلاف میان دو رهبر، بومدین در ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ با کودتایی بدون خونریزی بن بلا را خلع کرد و خود در رأس یک شورای انقلابی ۲۶ نفری در منصب ریاست جمهوری الجزایر قرار گرفت. هر چند رهبری او در ابتدا ضعیف بود، اما با ناکام ماندن کودتای طاهر زبیری علیه او در ۱۴ دسامبر ۱۹۶۷ بومدین به رهبر بی رقیب کشور بدل شد. او تا پایان زندگی اش در بیست و هفتم دسامبر سال ۱۹۷۸ در همین منصب باقی ماند.
او در ۱۹۷۱ کنترل حکومت بر صنعت نفت را به بهای پایان روابط ویژه الجزایر با فرانسه اعلام کرد. در ۱۹۷۵ هم به رسمیت شناختن جمهوری دمکراتیک عربی صحرا و حمایت گسترده از پولیساریو به قطع روابط با مراکش و موریتانی منجر شد. الجزایر در این دوران از کشورهای مهم جنبش عدم تعهد به شمار می رفت و هم زمان با همکاری های اقتصادی با شرکت های غربی، روابط نزدیکی نیز با بلوک شرق داشت. در ۱۹۷۶ قانون اساسی جدید و یک منشور ملی تهیه شد که هر دو در همه پرسی به تصویب رسیدند. منشور ملی «تعهد فسخ ناپذیر و غیرقابل بازگشت الجزایر به سوسیالیسم» را اعلام می کرد.
... [مشاهده متن کامل]
محمد بوخروبه در ۱۹۵۲ برای فرار از خدمت سربازی برای فرانسوی ها به مصر رفت. سپس وارد دانشگاه الازهر شد و به گروهی از جوانان مخالف الجزایری که احمد بن بلا نیز در میان آنان بود پیوست. در ۱۹۵۵ نام هواری بومدین را برای خود برگزید و به درجه کلنل ( سرهنگ ) بالاترین درجه آن دوران ارتش آزادی بخش ملی رسید. او نیروهای خود را دور از دسترس فرانسوی ها در تونس و مراکش سازماندهی می کرد.
سرهنگ بومدین در ۱۹۶۰ فرماندهی ارتش آزادی بخش ملی را بر عهده گرفت. پس از استقلال الجزایر او به احمد بن بلا کمک کرد تا حکومت را در اختیار گیرد و خود به عنوان وزیر دفاع و فرمانده کل قوا، رئیس شورای انقلاب میهنی و معاون اول رئیس جمهور منصوب شد.
با بالا گرفتن اختلاف میان دو رهبر، بومدین در ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ با کودتایی بدون خونریزی بن بلا را خلع کرد و خود در رأس یک شورای انقلابی ۲۶ نفری در منصب ریاست جمهوری الجزایر قرار گرفت. هر چند رهبری او در ابتدا ضعیف بود، اما با ناکام ماندن کودتای طاهر زبیری علیه او در ۱۴ دسامبر ۱۹۶۷ بومدین به رهبر بی رقیب کشور بدل شد. او تا پایان زندگی اش در بیست و هفتم دسامبر سال ۱۹۷۸ در همین منصب باقی ماند.
او در ۱۹۷۱ کنترل حکومت بر صنعت نفت را به بهای پایان روابط ویژه الجزایر با فرانسه اعلام کرد. در ۱۹۷۵ هم به رسمیت شناختن جمهوری دمکراتیک عربی صحرا و حمایت گسترده از پولیساریو به قطع روابط با مراکش و موریتانی منجر شد. الجزایر در این دوران از کشورهای مهم جنبش عدم تعهد به شمار می رفت و هم زمان با همکاری های اقتصادی با شرکت های غربی، روابط نزدیکی نیز با بلوک شرق داشت. در ۱۹۷۶ قانون اساسی جدید و یک منشور ملی تهیه شد که هر دو در همه پرسی به تصویب رسیدند. منشور ملی «تعهد فسخ ناپذیر و غیرقابل بازگشت الجزایر به سوسیالیسم» را اعلام می کرد.
