هواجو ی

لغت نامه دهخدا

هواجوی. [ هََ ] ( نف مرکب ) طالب و عاشق. ( برهان ). رجوع به هواجو شود.

فرهنگ فارسی

( هواجو ی ) ( صفت ) ۱ - هوا پرست . ۲- عاشق محب . ۳ - طرفدار.

پیشنهاد کاربران

بپرس