هواء

لغت نامه دهخدا

هواء. [ هََ ] ( ع اِ ) میان آسمان و زمین. ج ، اهویة. || ( ص ) خالی هرچه باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || بددل. ( منتهی الارب ). ترسو. که دلش از جرأت تهی است. ( اقرب الموارد ). || ( اِمص ) میل و رغبت و طرفداری : چون منتصر بدان حدود رسید به هواء دولت او برخاست. ( ترجمه تاریخ یمینی ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی هَوَاءٌ: خالی (مراد از هوا فضائی است که از هر چیز خالی باشد ، همچنانکه در جمله افئدتهم هواء : دلهایشان خالی است به این معنا آمده)
ریشه کلمه:
هوی (۳۸ بار)
wikialkb: هَوَاء

پیشنهاد کاربران

بپرس