هنری موهوت

الکساندر هنری موهوت ( Alexandre Henri Mouhot ) ( زادهٔ ۱۵ می ۱۸۲۶ – درگذشتهٔ ۱۰ نوامبر ۱۸۶۱ ) ، طبیعت گرا و کاوشگر فرانسوی میانه قرن نوزدهم میلادی بود. او در شهر مونتبلیر، شهرستان دو در نزدیک مرز سوئد به دنیا آمد، اما دوران کودکی خود را در روسیه و احتمالاً بخشی از آسیا گذراند. او در نزدیکی نافان، لائوس درگذشت. او بیشتر در ارتباط به آنگکور بیاد آورده می شود. مقبره موهوت درست خارج از بان فانوم در شرق لوآنگ پرابانگ قرار دارد.
او با برادر خود چارلز به سراسر اروپا سفر کرد و به یادگیری تکنیک های عکاسی که توسط لوئی داگر ابداع شده بود، پرداخت. در ۱۸۵۶ میلادی، وی خود را وقف آموزش علوم طبیعی کرد. هنگام خواندن کتاب «شاهی و مردم سیام» توسط سِر جان بورینگ در ۱۸۵۷ میلادی، موهوت تصمیم گرفت تا به هندوچین سفر نموده و یک سری اکتشافات گیاه شناختی را برای کلکسیون نمونه های جانورشناسی جدید انجام دهد. درخواست های اولیه وی توسط شرکت های فرانسوی و حکومت ناپلئون سوم رد گردید. انجمن شاهی جغرافیایی و انجمن جانورشناسی لندن از وی حمایت نمودند و او از طریق سنگاپور با کشتی راهی بانکوک شد.
موهوت در ۱۸۵۸ میلادی چهار سفر از مقر خود در بانکوک به مناطق داخلی سیام، کامبوج و لائوس انجام داد. در جریان دورهٔ سه ساله قبل از مرگ خود، او با سختی های زیادی مواجه شده و با حیوانات وحشی زیادی مقابله کرد تا برخی اراضی قبلاً کشف نشده جنگل را اکتشاف نماید.
در نخستین سفر اکتشافی خود، او از آیوتایا، پایتخت پیشین کشور سیام ( که اراضی قبلاً تأسیس شده بود ) دیدن نمود و یک مجموعه گستردهٔ از حشره ها و همچنین تخم های زمینی و دریایی گردآوری نموده و به انگلستان فرستاد.
در ژانویه ۱۸۶۰، در پایان دومین و طولانی ترین سفر خود، او به آنگکور ( که اراضی قبلاً تأسیس شده بود ) رسید – منطقه ای که بیش از ۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت را دربر گرفته و پر از مکان های باستانی شامل تراس ها، حوض ها، شهرهای خندقی، کاخ ها و معابد بود که مشهورترین آن معبد آنگکور وات بود. او جزئیات این بازدید خود را در سفرنامه اش نوشت که شامل سه هفته مشاهدات مفصل می شد. این سفرنامه ها بعداً در Voyage dans les royaumes de Siam, de Cambodge, de Laos گنجانده شده و پس از مرگ وی به چاپ رسید.
از ماهوت اغلب به عنوان «کاشف» آنگکور یاد می گردد، این در حالی است که آنگکور هیچگاه ناپدید نشده بود – موقعیت و وجود تمامی مکان های آنگکور همیشه برای خَمرها معلوم بود و بازدیدکنندگان غربی زیادی از قرن شانزدهم میلادی به بعد از آن دیدن نموده بودند. موهوت در سفرنامه های خود تذکر می دهد که پدر چارلز ایملی بویلیواوکس که یک مبلغ مذهبی فرانسوی مقیم باتم بنگ بود، در آن زمان گفته بود که او و چند کاشف غربی دیگر حد اقل پنج سال قبل از موهوت از آنگکور وات و سایر معابد خمری دیدار نموده بودند. پدر بویلیواوکس گزارش سفر خود را در ۱۸۵۷ میلادی منتشر کرد: «سفر در هندوچین ۱۸۴۶ – ۱۸۴۸ میلادی، آنام و کامبوج». قبل از وی، یک تاجر پرتغالی دیوگو دو کوتو از آنگکور دیدار کرده و گزارش سفر خود را در حدود ۱۵۵۰ میلادی نوشته بود، کشیش پرتغالی آنتونیو دا ماگدالینا نیز در مورد سفر خود به آنگکور وات در ۱۵۸۶ میلادی نوشته بود. هرچند، این موهوت بود که آنگکور را در غرب معروف نمود.