سر هنری جیمز سامنر ماین ( به انگلیسی: Sir Henry James Sumner Maine KCSI ) ؛ ( ۱۵ اوت ۱۸۲۲–۳ فوریه ۱۸۸۸ ) ، عضو حزب ویگ بریتانیا بود[ ۱] و حقوقدان تطبیقی[ ۲] و تاریخ نگار شد. [ ۳]
شهرت او به سبب این نظر است که در کتاب «قانون باستان» مطرح نمود: قانون و جامعه «از موقعیت تا قرارداد» توسعه یافته اند. [ ۴]
بر اساس این نظر، در دنیای باستان، افراد از نظر موقعیت با گروه های سنتی پیوند محکمی داشتند در حالی که در دنیای مدرن افراد به عنوان کارگزاران خودمختار در نظر گرفته می شوند و آزادند تا با هر کسی که بخواهند قرارداد ببندند و معاشرت کنند.
به سبب این نظر، ماین را می توان یکی از پیشینیان انسان شناسی حقوقی، تاریخ حقوقی و جامعه شناسی حقوقی مدرن دانست.
ماین پسر جیمز ماین از کلسو، راکسبورگشایر بود. او در بیمارستان مسیح تحصیل کرد، جایی که در سال ۱۹۰۲ پانسیونش به نام او نامگذاری شد. در سال ۱۸۴۰ به کالج پمبروک، کمبریج رفت. در کمبریج، به عنوان یک پژوهشگر کلاسیک مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۸۴۲ برنده «مدال طلای صدراعظم» برای شعر شد. [ ۵]
او برنده بورس تحصیلی کریون شد. در سال ۱۸۴۴ به عنوان کلاسیک ارشد فارغ التحصیل و همچنین برنده مدال طلای صدراعظم شد. [ ۶] او حواری کمبریج[ ۷] بود. مدت کوتاهی پس از آن، وی تدریس خصوصی را در تالار ترینیتی هال کمبریج پذیرفت.
در سال ۱۸۴۷، به عنوان استاد حقوق مدنی دانشگاه کمبریج منصوب شد و تا سال ۱۸۵۴ این کرسی را در اختیار داشت. [ ۸] وی در سال ۱۸۵۲ به عنوان بازرس در مسافرخانه های دادگاه منصوب شد.
پست عضو قانونی شورا در هند در سال ۱۸۶۱ به ماین پیشنهاد شد. او یک بار به سبب مسئله سلامتی آن را رد کرد. سال بعد، ماین متقاعد شد تا بپذیرد و معلوم شد برای او، هند مناسب تر از کمبریج یا لندن است. از وی خواسته شد مدت خدمت خود را بیشتر از دوره عادی پنج ساله تمدید کند. ماین در سال ۱۸۶۹ به انگلستان بازگشت.
موضوعاتی که وظیفه ماین بود تا در مورد آنها به دولت هند مشاوره دهد، به همان اندازه سیاسی، حقوقی هم بودند. مسایلی مانند اسکان زمین در منطقه پنجاب یا «قانون ازدواج مدنی ویژه، ۱۹۵۴» برای تأمین نیازهای هندوهای غیرمتعارف، یا پاسخ به این پرسش که چقدر مطالعه زبان فارسی برای کارمندان دولتی اروپایی لازم است یا تا کجا باید تشویق شود؟
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشهرت او به سبب این نظر است که در کتاب «قانون باستان» مطرح نمود: قانون و جامعه «از موقعیت تا قرارداد» توسعه یافته اند. [ ۴]
بر اساس این نظر، در دنیای باستان، افراد از نظر موقعیت با گروه های سنتی پیوند محکمی داشتند در حالی که در دنیای مدرن افراد به عنوان کارگزاران خودمختار در نظر گرفته می شوند و آزادند تا با هر کسی که بخواهند قرارداد ببندند و معاشرت کنند.
به سبب این نظر، ماین را می توان یکی از پیشینیان انسان شناسی حقوقی، تاریخ حقوقی و جامعه شناسی حقوقی مدرن دانست.
ماین پسر جیمز ماین از کلسو، راکسبورگشایر بود. او در بیمارستان مسیح تحصیل کرد، جایی که در سال ۱۹۰۲ پانسیونش به نام او نامگذاری شد. در سال ۱۸۴۰ به کالج پمبروک، کمبریج رفت. در کمبریج، به عنوان یک پژوهشگر کلاسیک مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۸۴۲ برنده «مدال طلای صدراعظم» برای شعر شد. [ ۵]
او برنده بورس تحصیلی کریون شد. در سال ۱۸۴۴ به عنوان کلاسیک ارشد فارغ التحصیل و همچنین برنده مدال طلای صدراعظم شد. [ ۶] او حواری کمبریج[ ۷] بود. مدت کوتاهی پس از آن، وی تدریس خصوصی را در تالار ترینیتی هال کمبریج پذیرفت.
در سال ۱۸۴۷، به عنوان استاد حقوق مدنی دانشگاه کمبریج منصوب شد و تا سال ۱۸۵۴ این کرسی را در اختیار داشت. [ ۸] وی در سال ۱۸۵۲ به عنوان بازرس در مسافرخانه های دادگاه منصوب شد.
پست عضو قانونی شورا در هند در سال ۱۸۶۱ به ماین پیشنهاد شد. او یک بار به سبب مسئله سلامتی آن را رد کرد. سال بعد، ماین متقاعد شد تا بپذیرد و معلوم شد برای او، هند مناسب تر از کمبریج یا لندن است. از وی خواسته شد مدت خدمت خود را بیشتر از دوره عادی پنج ساله تمدید کند. ماین در سال ۱۸۶۹ به انگلستان بازگشت.
موضوعاتی که وظیفه ماین بود تا در مورد آنها به دولت هند مشاوره دهد، به همان اندازه سیاسی، حقوقی هم بودند. مسایلی مانند اسکان زمین در منطقه پنجاب یا «قانون ازدواج مدنی ویژه، ۱۹۵۴» برای تأمین نیازهای هندوهای غیرمتعارف، یا پاسخ به این پرسش که چقدر مطالعه زبان فارسی برای کارمندان دولتی اروپایی لازم است یا تا کجا باید تشویق شود؟
wiki: هنری جیمز سامنر ماین