هنر چینی

هنر چینی هنری تجسمی است که چه در شکل کهن و چه در شکل نوین آن، سرچشمه در چین دارد و به دست هنرمندان چینی آفریده شده است. هنر چینی در تایوان و چینیان مقیم خارج نیز می تواند بخشی از هنر چینی تلقی شود که بنمایه های تاریخ و فرهنگ چینی را در خود دارد. نخستین هنرهای مربوط به عصر سنگی در چین به ۱۰٬۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح باز می گردند و بیشتر شامل سفالگری ها و تندیس های ساده می شد. پس از این دوره آغازین، هنر چینی نیز همانند تاریخش با توجه به دوره های دودمانی امپراتوران چین طبقه بندی می شود؛ دوره هایی که بیشترشان چندین سده به طول انجامیدند.
هنر چینی به گمانی کهن ترین رسم باقی مانده در جهان است و با پیوستگی عجیبی در طول تاریخ حفظ شده و بر خلاف غرب که ظهور و افول مکتب های کلاسیک را تجربه کرد، دستخوش تغییرات گاه به گاه و بنیادین نشد. آنچه که پس از رنسانس در اروپا با نام هنرهای تزئینی شناخته شد در هنر چینی اهمیت فراوان داشت و بسیاری از هنرهای زیبای چین در کارگاه ها و کارخانه های بزرگ توسط هنرمندانی که شاید شناخته شده نیز نبودند، انجام می شد. تولید این کارگاه ها نه تنها در درون چین بسیار مورد استفاده قرار می گرفت که توسط امپراتوران به بیرون از کشور صادر می شد تا غنا و ثروت کشور را به دیگر ملت ها نمایان سازند. با این حال سنت نقاشی سومی ئه ارزش های زیبایی شناسی ای را در میان نقاشان چینی رشد داد که بیشتر بر پایه حالات روحی نقاش بود و از این رو نزدیک به آثار نقاشان اروپایی می گشت با این تفاوت که از دیدگاه تاریخی بسیار پیش از آن ها پدید آمد. پس از ارتباط مردم چین با هنر غربی، هنر چینی اهمیت زیادی به خود گرفت و در دهه های اخیر هنرمندان نوگرای چینی موفقیت های بسیاری در جهان به دست آوردند.