• هنر هخامنشیان
• هنر اشکانیان
• هنر ساسانیان
• هنر مانوی
• هنر سلجوقیان
• هنر ایلخانی
• هنر تیموریان
• هنر صفوی
• هنر قاجار
• هنر معاصر ایران
• هنر انقلاب اسلامی
هنرهای نوگرا آثاری هستند که از نیمه دوم سده ۱۹ میلادی به این سوی و در پی شکل گرفتن جریان های هنری نوآور در اروپا و ایالات متحده پدید آمدند. این آثار و مکتب های فکری مرتبط با آن ها باعث ایجاد دگرگونی هایی در هنرهای تجسمی ایران از دهه ۱۹۴۰ میلادی به بعد شدند که دامنه تأثیراتش به هنرهای نمایشی هم کشیده شد. تمرکز اصلی این نوشتار — مطابق سنت رایج در منابعِ تاریخ هنر — بر هنرهای تجسمی و گرایش های نوینِ برآمده از آنهاست.
... [مشاهده متن کامل]
ریشه های نوگرایی در هنر ایران را می توان در برخورد جامعه ایرانی و روشن فکرانش با اندیشه های اروپایی و نیز آشنا شدن با تکنیک ها و ابزارهای جدیدی چون رنگ روغن و دوربین عکاسی یافت. سفرهای شاهان قاجار به اروپا و ورود تحصیل کردگان فرنگ به کشور، زمینه آشنایی ایرانیان با سبک های نوین هنری و گذار از سبک های سنتی نگارگری ایرانی و خطاطی را فراهم آوردند. کمال الملک نخستین مکتب هنری به سبک هنر واقع گرای غربی ( Realism ) را برای ایران به ارمغان آورد؛ اگرچه جایگاه هنری وی در کشور باعث شد تا برای سالیان بسیار، ایرانیان از پیگیری مکتب های اروپایی نوینی چون امپرسیونیسم بازمانند.
اما مهم ترین تحول در نوگرایی هنری در ایران را می توان پیامد تغییرات اجتماعی شکل گرفته در کشور در نتیجه اقدامات رضاشاه پهلوی دانست. سال های پس از دهه ۱۹۴۰، نوگرایی به لایه های سیاسی–اجتماعی ایران نفوذ کرده بود و هنرکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران مکانی برای آموزش آکادمیک هنر، از جمله مکتب های غربی، بود. به عنوان نخستین مؤسسه از نوع خود در ایران، هنرکده هنرهای زیبا، هنرمندان ایرانی را به پیروی کردن از سبک های هنری نوین در پدیدآوردن کارهای خود تشویق می کرد. در این دوره بسیاری از آثار ادبی و هنری پدید آمده در اروپا به جامعه ایران معرفی شدند و روشن فکران ایرانی دربارهٔ آن ها به بحث می نشستند.
در میان سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰، در دوران پادشاهی محمدرضاشاه پهلوی، هنر نوین در ایران رشد قابل توجهی به خود دید و بسیاری از هنرمندان نامی معاصر ایران در آن دوره رشد کردند. مکتب های هنری جدیدی، همچون سقاخانه، که در جستجوی روشی بدیع و ایرانی بودند برپا خاستند و تأثیری بنیادین بر هنر ایران در دهه های پیش رو گذاشتند. افزایش درآمدهای دولتی و راه اندازی دوسالانه های تهران نیز باعث شکل گیری دورانی پررونق برای بازار هنر در کشور شدند و حکومت و وابستگان به آن از جمله خریداران مهم هنر معاصر شدند. راه اندازی موزه هنرهای معاصر تهران با پشتیبانی و نظارت فرح پهلوی، ملکهٔ ایران در دورهٔ محمدرضاشاه پهلوی، نه تنها نقشی مهم در آشنا شدن هنرمندان ایرانی با سبک های هنری نیویورک داشت، بلکه ایران را مالک یکی از بزرگ ترین مجموعه های هنری غربی در جهان کرد.
• هنر اشکانیان
• هنر ساسانیان
• هنر مانوی
• هنر سلجوقیان
• هنر ایلخانی
• هنر تیموریان
• هنر صفوی
• هنر قاجار
• هنر معاصر ایران
• هنر انقلاب اسلامی
هنرهای نوگرا آثاری هستند که از نیمه دوم سده ۱۹ میلادی به این سوی و در پی شکل گرفتن جریان های هنری نوآور در اروپا و ایالات متحده پدید آمدند. این آثار و مکتب های فکری مرتبط با آن ها باعث ایجاد دگرگونی هایی در هنرهای تجسمی ایران از دهه ۱۹۴۰ میلادی به بعد شدند که دامنه تأثیراتش به هنرهای نمایشی هم کشیده شد. تمرکز اصلی این نوشتار — مطابق سنت رایج در منابعِ تاریخ هنر — بر هنرهای تجسمی و گرایش های نوینِ برآمده از آنهاست.
... [مشاهده متن کامل]
ریشه های نوگرایی در هنر ایران را می توان در برخورد جامعه ایرانی و روشن فکرانش با اندیشه های اروپایی و نیز آشنا شدن با تکنیک ها و ابزارهای جدیدی چون رنگ روغن و دوربین عکاسی یافت. سفرهای شاهان قاجار به اروپا و ورود تحصیل کردگان فرنگ به کشور، زمینه آشنایی ایرانیان با سبک های نوین هنری و گذار از سبک های سنتی نگارگری ایرانی و خطاطی را فراهم آوردند. کمال الملک نخستین مکتب هنری به سبک هنر واقع گرای غربی ( Realism ) را برای ایران به ارمغان آورد؛ اگرچه جایگاه هنری وی در کشور باعث شد تا برای سالیان بسیار، ایرانیان از پیگیری مکتب های اروپایی نوینی چون امپرسیونیسم بازمانند.
اما مهم ترین تحول در نوگرایی هنری در ایران را می توان پیامد تغییرات اجتماعی شکل گرفته در کشور در نتیجه اقدامات رضاشاه پهلوی دانست. سال های پس از دهه ۱۹۴۰، نوگرایی به لایه های سیاسی–اجتماعی ایران نفوذ کرده بود و هنرکده هنرهای زیبا در دانشگاه تهران مکانی برای آموزش آکادمیک هنر، از جمله مکتب های غربی، بود. به عنوان نخستین مؤسسه از نوع خود در ایران، هنرکده هنرهای زیبا، هنرمندان ایرانی را به پیروی کردن از سبک های هنری نوین در پدیدآوردن کارهای خود تشویق می کرد. در این دوره بسیاری از آثار ادبی و هنری پدید آمده در اروپا به جامعه ایران معرفی شدند و روشن فکران ایرانی دربارهٔ آن ها به بحث می نشستند.
در میان سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰، در دوران پادشاهی محمدرضاشاه پهلوی، هنر نوین در ایران رشد قابل توجهی به خود دید و بسیاری از هنرمندان نامی معاصر ایران در آن دوره رشد کردند. مکتب های هنری جدیدی، همچون سقاخانه، که در جستجوی روشی بدیع و ایرانی بودند برپا خاستند و تأثیری بنیادین بر هنر ایران در دهه های پیش رو گذاشتند. افزایش درآمدهای دولتی و راه اندازی دوسالانه های تهران نیز باعث شکل گیری دورانی پررونق برای بازار هنر در کشور شدند و حکومت و وابستگان به آن از جمله خریداران مهم هنر معاصر شدند. راه اندازی موزه هنرهای معاصر تهران با پشتیبانی و نظارت فرح پهلوی، ملکهٔ ایران در دورهٔ محمدرضاشاه پهلوی، نه تنها نقشی مهم در آشنا شدن هنرمندان ایرانی با سبک های هنری نیویورک داشت، بلکه ایران را مالک یکی از بزرگ ترین مجموعه های هنری غربی در جهان کرد.
